Γέρων Παΐσιος: Τι θα προηγηθεί της παράδοσης της Πόλης στους Έλληνες
Ειδικότερα για το θέμα της Κωνσταντινούπολης και του «Ποθούμενου» του ελληνισμού ο Γέροντας Παΐσιος είχε κάνει στο παρελθόν πολλές και ενδεικτικές αναφορές (σύμφωνα με μαρτυρίες αξιόπιστων επισκεπτών του). Αυτά έχουν καταγραφεί εδώ και αρκετά χρόνια, συνεπώς ουδείς σοβαρός ερευνητής δύναται να αμφισβητήσει την αληθινότητά τους. Άλλωστε σχετικά περιστατικά και ρήσεις του Αγίου Γέροντα παραθέσαμε και σε διάφορα κεφάλαια του έργου μας «Γέροντας Παΐσιος. Τα μελλούμενα (όσα πρόκειται να συμβούν)» των εκδόσεων «M-Press», που κυκλοφόρησε εν έτει 2013. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα γράφουμε στο κεφάλαιο που φέρει τον τίτλο «Ο Γέροντας Παΐσιος προλέγει για την πείνα, τον Αντίχριστο και την Κωνσταντινούπολη!». Ιδού ένα απόσπασμα από το ως άνω πολύ ενδιαφέρον πράγματι κεφάλαιο του βιβλίου μας:
«Κάποτε, το 1993, ο Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης επισκέφτηκε τον Γέροντα Παΐσιο στη θρυλική Σουρωτή (το ιερό ησυχαστήριο που είχε δημιουργήσει ο Παΐσιος στην περιοχή της Θεσσαλονίκης). Οι δυο τους συζήτησαν επί αρκετή ώρα για διάφορα θέματα, ώσπου κάποια στιγμή, ξαφνικά, ο Παΐσιος λέει στον Παππούλη: «Πάτερ Ιωάννη, ήρθε η ώρα που η Κωνσταντινούπολη θα γίνει ξανά ελληνική. Δεν θα την πάρουμε εμείς, αλλά οι Ρώσοι θα μας την δώσουν!». Αργότερα ο Παπα-Γιάννης έλεγε σε επισκέπτες του ότι: «Έτσι θα γίνουν τα γεγονότα, όπως τα είπε ο Άγιος Παΐσιος»! Μάλιστα, ο Παπα-Γιάννης εκτιμούσε τόσο πολύ τον Γέροντα, ώστε πίστευε πως δεν θα αργήσει καθόλου η μέρα που η Εκκλησία μας θα τον ανακηρύξει και επίσημα σε Άγιο...
Υπενθυμίζουμε εδώ μερικά πολύ σημαντικά λόγια του Γέροντα Παϊσίου προς τους επισκέπτες του. Κάποτε, είχε πάει στον Γέροντα μια παρέα από την Αλεξανδρούπολη. Ο γέροντας, αφού τους καλοδέχτηκε, στράφηκε ξαφνικά σε κάποιον από την παρέα, που σπούδαζε τότε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης, λέγοντάς του: «Εσύ, ως πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλλεις τα μέγιστα στην ανοικοδόμηση της Πόλης»!
Άλλοτε, πάλι, ο Γέροντας Παΐσιος ανέφερε πως πριν από τον ερχομό του Αντίχριστου, θα έχουν προηγηθεί τα γεγονότα που θα σχετίζονται με την Κωνσταντινούπολη, κατά τη διάρκεια των οποίων η Ελλάδα θα πονέσει πάρα πολύ! Θα υπάρξει δηλαδή στη χώρα έλλειψη αγαθών, πείνα, μεγάλη θλίψη και αγωνία, φόβος και τρόμος για τις εξελίξεις... Αλλά, όπως προέβλεψε ο Παΐσιος, εξαιτίας ακριβώς αυτών των δυσάρεστων γεγονότων ο ελληνικός λαός θα πιστέψει πάρα πολύ και θα επανέλθει στην Εκκλησία και στον Χριστό! Τότε, ο Κύριος, βλέποντας την ειλικρινή μετάνοια των Ελλήνων και το πλήθος των προσευχών του λαού, θα λυπηθεί το ελληνικό έθνος και θα φέρει τα πράγματα έτσι, ώστε να μην πάρει η Ελλάδα μέρος στον γενικό πόλεμο που θα ξεσπάσει και που θα ’ναι ο χειρότερος όλων των εποχών. Έτσι η πατρίδα μας θα περάσει ελάχιστα σε σχέση με αυτά που περιμένουν άλλες χώρες! Μάλιστα ο Παΐσιος έλεγε πολλές φορές σε επισκέπτες του: «Μακάρι να ζούσα μερικά χρόνια ακόμη, για να έβλεπα τη δόξα της Ορθοδοξίας». Σπουδαία λόγια, σημαντικά, άγια, θα έλεγα, που σημαίνουν πως πλησιάζει η μεγάλη στιγμή»!
Αυτά αναγράφονται στο περί Γέροντος Παϊσίου έργο μας... Να τώρα και μία ακόμη μαρτυρία, η οποία μας αποκαλύπτει τι ειπώθηκε άλλοτε από τον Άγιο Παΐσιο αναφορικά με όσα θα προηγηθούν του μεγάλου γεγονότος της παράδοσης της Κωνσταντινούπολης στους Έλληνες και πώς ακριβώς θα πάρει την Πόλη ξανά πίσω η Ρωμηοσύνη! Η μαρτυρία αυτή είναι του Ανέστη Μαυροκέφαλου και δημοσιοποιήθηκε προ κάποιων ετών (τον Μάιο του 2006) στο τεύχος 48 του περιοδικού «Παρακαταθήκη». Ακολουθεί η άκρως ενδιαφέρουσα αυτή μαρτυρία:
«Καθώς η καταγωγή μας είναι απ’ την Καππαδοκία και η μία γιαγιά μας κατάγεται απ’ το χωριό του Γέροντα, απ’ τα Φάρασα, ενώ η άλλη απ’ την Καισάρεια, έχουμε κοινές ρίζες με το Γέροντα, και επειδή εκείνα τα μέρη μας πονάνε ιδιαίτερα τώρα που είναι σε ξένα χέρια, ρωτούσα συνέχεια το Γέροντα για την Τουρκία, τι θα γίνει με τον Ελληνισμό και άλλα σχετικά.
Κάποτε, είχα πάει στο Γέροντα με ένα φίλο μου και εκεί συναντήσαμε μία παρέα από πέντε παιδιά. Τότε, ρώτησα το Γέροντα ποιές προέβλεπε να είναι οι εξελίξεις σχετικά με την Τουρκία. «Γέροντα», του λέω, «απ’ την Αλεξανδρούπολη είμαστε. Μήπως μας πιάσει η μπόρα κατά κει»; Μου απαντά: «Κοίταξε να δεις. Οι Τούρκοι δε θα μπουν στην Αλεξανδρούπολη. Θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι».
Μετά ρωτάω: «Γέροντα, πώς θα καταλάβω εγώ ότι θα είμαστε κοντά στον πόλεμο»; «Όταν», λέει, «θα ακούσεις στην τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Ακολουθεί». Λέω: «Και ποια κράτη θα συμμετέχουν»; «Κοίταξε, μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι-εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι; Όλοι, όμως, θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι, θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο».
Σ’ αυτό το σημείο ρωτάω: «Εμείς, τι θα κάνουμε; Ο ελληνικός στρατός θα πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο»; «Όχι», λέει. «Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί, όποιος πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο, χάθηκε... Τότε, επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος θα φοβηθεί, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, επειδή θα υπάρξει μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό οι Έλληνες. Ο Θεός θα λυπηθεί την Ελλάδα, επειδή ο κόσμος θα στραφεί προς την Εκκλησία, προς το Μοναχισμό και θα αρχίσουν να προσεύχονται. Και θα βαπτισθούν πολλοί Τούρκοι. Τότε, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θα συμβάλει ως μεσάζοντας, να δοθεί η Πόλη στην Ελλάδα. Είναι ευλαβής, είναι καλός».
«Γέροντα», τον ρωτάω μετά, «την Πόλη θα την δώσουν σ’ εμάς»; «Θα την δώσουν σε μας, όχι επειδή θα το θέλουν, αλλά επειδή αυτή η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Τότε θα το καταλάβουν αυτό. Αυτά που σου λέω, μην τα πεις σε κανένα. Θα σε βγάλουν τρελλό. Γιατί δεν είναι ώριμες οι συγκυρίες ακόμα. Τότε θα το καταλάβεις». Αυτή η συζήτηση με το Γέροντα έγινε το 1991, όταν υπηρετούσα στο στρατό.
Άλλη φορά, ο Γέροντας είπε: «Η διοίκηση της Πόλης, από μας, θα είναι και στρατιωτική και πολιτική». Γνώρισα και τρεις αξιωματικούς που είχαν πάει στο Γέροντα. Απ’ τους τρεις αξιωματικούς ο ένας έλεγε: «Μόνο σε μένα ο Γέροντας είπε πως θα είμαι διοικητής στρατιωτικού τμήματος στην Πόλη. Στους άλλους δεν ανέφερε τίποτε».
Κάποια άλλη παρέα είχε πάει στο Γέροντα. Ένας απ’ αυτούς σπούδαζε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης. Σε μια στιγμή, γυρίζει ο Γέροντας, τον δείχνει με το δάκτυλο - αυτός, σημειωτέον, πήγαινε στο Γέροντα για πρώτη φορά - και του λέει: «Εσύ, σαν πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλεις στην ανοικοδόμηση της Πόλης, γιατί η Πόλη θα ανοικοδομηθεί απ’ την αρχή». Γύρισε και τον έδειξε με το δάκτυλο μπροστά σε όλους. Το παιδί, τότε, ήταν φοιτητής. Μετά, ο Γέροντας γυρίζει σε μένα και λέει: «Κι εσύ, Ανέστη, θα πας στην Πόλη. Κι εσείς οι δύο - έδειξε εμένα και τον φίλο μου - θα πάτε στην Πόλη, αλλά για άλλο σκοπό». Δε μου τον φανέρωσε το σκοπό. Μετά απ’ αυτό, μου μπήκε η επιθυμία να μάθω τουρκικά.
Μια άλλη φορά που είχα πάει στο κελλί του Γέροντα, έτυχε να είναι μέσα ένας πρώην μουσουλμάνος από τη Θράκη. Τον πιάνω και του λέω: «Εσύ πώς συνέβη και ήλθες εδώ, στο Γέροντα»; Σταύρο τον έλεγαν. «Άσε», λέει, «κάτσε να σου πω. Ο Γέροντας μας έκανε ένα πολύ μεγάλο θαύμα και πίστεψε όλη η οικογένειά μου. Μετά ήλθε στο χωριό και φρόντισε να βαπτισθούμε».
Και σε άλλη επίσκεψή μας στην Παναγούδα, ήταν παρών και ο μουσουλμάνος που βαφτίσθηκε, ο Σταύρος. Τότε, πάλι μας ανέφερε ο Γέροντας για τα γεγονότα, πώς θα εξελιχθούν με την Κωνσταντινούπολη. Και όταν έφθασε στο σημείο που θα πονέσει η Ελλάδα και είπε ότι, εμάς, θα μας αγγίξει η πείνα, λέει ο κύριος Σταύρος: «Γέροντα, να κρατήσω ένα σακκί αλεύρι για να μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω εκείνη την περίοδο και να μην πεινάσουν τα παιδιά»; «Όχι», του λέει, «μην παίρνεις, γιατί ο γείτονάς σου θα έχει αλεύρι και θα σου δώσει»! Δηλαδή, προείδε ο Γέροντας ποιός θα βοηθήσει τον κύριο Σταύρο στην περίοδο της πείνας. Εκείνος φυσικά θα ζει σε χωριό. Τώρα, εμείς που ζούμε στις πόλεις, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι. Γι’ αυτό, άλλη φορά, ο Γέροντας έλεγε: «Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργείτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δεν θα έχει».
Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης
Κάποια άλλη παρέα είχε πάει στο Γέροντα. Ένας απ’ αυτούς σπούδαζε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης. Σε μια στιγμή, γυρίζει ο Γέροντας, τον δείχνει με το δάκτυλο - αυτός, σημειωτέον, πήγαινε στο Γέροντα για πρώτη φορά - και του λέει: «Εσύ, σαν πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλεις στην ανοικοδόμηση της Πόλης, γιατί η Πόλη θα ανοικοδομηθεί απ’ την αρχή». Γύρισε και τον έδειξε με το δάκτυλο μπροστά σε όλους. Το παιδί, τότε, ήταν φοιτητής. Μετά, ο Γέροντας γυρίζει σε μένα και λέει: «Κι εσύ, Ανέστη, θα πας στην Πόλη. Κι εσείς οι δύο - έδειξε εμένα και τον φίλο μου - θα πάτε στην Πόλη, αλλά για άλλο σκοπό». Δε μου τον φανέρωσε το σκοπό. Μετά απ’ αυτό, μου μπήκε η επιθυμία να μάθω τουρκικά.
Μια άλλη φορά που είχα πάει στο κελλί του Γέροντα, έτυχε να είναι μέσα ένας πρώην μουσουλμάνος από τη Θράκη. Τον πιάνω και του λέω: «Εσύ πώς συνέβη και ήλθες εδώ, στο Γέροντα»; Σταύρο τον έλεγαν. «Άσε», λέει, «κάτσε να σου πω. Ο Γέροντας μας έκανε ένα πολύ μεγάλο θαύμα και πίστεψε όλη η οικογένειά μου. Μετά ήλθε στο χωριό και φρόντισε να βαπτισθούμε».
Και σε άλλη επίσκεψή μας στην Παναγούδα, ήταν παρών και ο μουσουλμάνος που βαφτίσθηκε, ο Σταύρος. Τότε, πάλι μας ανέφερε ο Γέροντας για τα γεγονότα, πώς θα εξελιχθούν με την Κωνσταντινούπολη. Και όταν έφθασε στο σημείο που θα πονέσει η Ελλάδα και είπε ότι, εμάς, θα μας αγγίξει η πείνα, λέει ο κύριος Σταύρος: «Γέροντα, να κρατήσω ένα σακκί αλεύρι για να μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω εκείνη την περίοδο και να μην πεινάσουν τα παιδιά»; «Όχι», του λέει, «μην παίρνεις, γιατί ο γείτονάς σου θα έχει αλεύρι και θα σου δώσει»! Δηλαδή, προείδε ο Γέροντας ποιός θα βοηθήσει τον κύριο Σταύρο στην περίοδο της πείνας. Εκείνος φυσικά θα ζει σε χωριό. Τώρα, εμείς που ζούμε στις πόλεις, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι. Γι’ αυτό, άλλη φορά, ο Γέροντας έλεγε: «Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργείτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δεν θα έχει».
