Ακρωτήριο Καλιάκρα: το "Ζάλογγο" της Βουλγαρίας
Ένα μέρος μεγάλων μαχών και τραγωδιών, ανάμεσα τους και οι 40 παρθένες που έπεσαν στη θάλασσα. Το ακρωτήριο Καλιάκρα, βρίσκεται στα βόρεια της Βουλγαρίας στη Μαύρη Θάλασσα. Πρόκειται για ένα μέρος πολλών θρύλων και μύθους.
Αυτή η γραφική, καταπράσινη χερσόνησος μπορεί σήμερα να φαίνεται ήρεμη, αλλά στο παρελθόν έχει δει ναούς και οχυρά, αιματηρές μάχες, σφαγές και μια μαζική αυτοκτονία, καθώς και μία από τις πιο σκληρές ναυμαχίες που έχει δει η Μαύρη Θάλασσα.
Πολύ πριν την Μάχη του Ακρωτηρίου Καλιάκρα το 1791 με την οποία έληξε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1787–1792), στην περιοχή κατοικούσε ένα Θρακικό φύλλο (γύρω στον 4ο αιώνα π.Χ. υπήρχε μια πόλη στο ακρωτήριο και το όνομα της ήταν Τίριζις). Αργότερα η περιοχή έγινε τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (T(i)rissa), της Βυζαντινής (Ἂκραι ή Καλή Άκρα), της Βουλγάρικης (Нос Калиакра), της Οθωμανικής (Celigra Burun) και του Βασιλείου της Ρουμανίας (Caliacra).
Το σημερινό του όνομα, Kaliakra, αλλά και όλα τα ονόματα που είχε το ακρωτήριο αλλά και η πόλη σε όλη την ιστορία της, είναι κατάλοιπο του Βυζαντινού. Είναι συνδυασμός του "καλός" και "άκρα".
Υπάρχουν πολλές ιστορίες συνδεδεμένες με το ακρωτήριο Καλιάκρα. Εδώ λέγετε πως ο Λυσίμαχος, ένας από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βασιλιάς της Θράκης, της Μακεδονίας και μέρους της Μικράς Ασίας, έχτισε την πρωτεύουσα του, στην άκρη του γκρεμού. Έφερε μαζί του πολλούς θησαυρούς από την εκστρατεία του Αλέξανδρου εναντίον των Περσών και λέγετε πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάπου κρυμμένοι.
Ένας άλλος μύθος λέει πως όταν ο Άγιος Νικόλαος διώκονταν από τους Οθωμανούς, ο Θεός για να τον σώσει μεγάλωνε τη γη κάτω από τα πόδια του, για να ξεφύγει, και έτσι δημιουργήθηκε το ακρωτήριο. Ο Άγιος τελικά συνελήφθη και το 1993 χτίστηκε στην περιοχή ένα ξωκκλήσι. Κατά τα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπήρχε στο ίδιο μέρος ένα μοναστήρι δερβίσηδων με τα λείψανα του Μπεκτασή αγίου Sarı Saltık.
Η πιο θλιβερή όμως ιστορία συνδέεται με 40 παρθένες που αυτοκτόνησαν πηδώντας από τον βράχο, πέφτοντας στα βράχια από κάτω από ύψος 70 μέτρων. Στα τέλη του 14ου αιώνα εισέβαλαν στην περιοχή η Οθωμανοί και ο πληθυσμός σφαγιάστηκε (το πρωτότυπο!). Για να αποφύγουν τον βιασμό από τους Οθωμανούς ή για να τις στείλουν στο χαρέμι του σουλτάνου στην Πόλη, οι νεαρές πιαστήκαν χέρι-χέρι και έπεσαν από τον βράχο.
Ο παγετώνας Καλιάκρα στο νησί Livingston στα Νότια Νησιά Σέτλαντ της Ανταρκτικής έχουν το όνομα της Καλιάκρα, ενώ το νησί Tirizis, ένα βραχώδες νησί στα ανατολικά του Robert Island στα Νότια Νησιά Σέτλαντ της Ανταρκτικής πήρε το όνομα του από την αρχαία θρακική ονομασία.
Αυτή η γραφική, καταπράσινη χερσόνησος μπορεί σήμερα να φαίνεται ήρεμη, αλλά στο παρελθόν έχει δει ναούς και οχυρά, αιματηρές μάχες, σφαγές και μια μαζική αυτοκτονία, καθώς και μία από τις πιο σκληρές ναυμαχίες που έχει δει η Μαύρη Θάλασσα.
Πολύ πριν την Μάχη του Ακρωτηρίου Καλιάκρα το 1791 με την οποία έληξε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1787–1792), στην περιοχή κατοικούσε ένα Θρακικό φύλλο (γύρω στον 4ο αιώνα π.Χ. υπήρχε μια πόλη στο ακρωτήριο και το όνομα της ήταν Τίριζις). Αργότερα η περιοχή έγινε τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (T(i)rissa), της Βυζαντινής (Ἂκραι ή Καλή Άκρα), της Βουλγάρικης (Нос Калиакра), της Οθωμανικής (Celigra Burun) και του Βασιλείου της Ρουμανίας (Caliacra).
Το σημερινό του όνομα, Kaliakra, αλλά και όλα τα ονόματα που είχε το ακρωτήριο αλλά και η πόλη σε όλη την ιστορία της, είναι κατάλοιπο του Βυζαντινού. Είναι συνδυασμός του "καλός" και "άκρα".
Υπάρχουν πολλές ιστορίες συνδεδεμένες με το ακρωτήριο Καλιάκρα. Εδώ λέγετε πως ο Λυσίμαχος, ένας από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βασιλιάς της Θράκης, της Μακεδονίας και μέρους της Μικράς Ασίας, έχτισε την πρωτεύουσα του, στην άκρη του γκρεμού. Έφερε μαζί του πολλούς θησαυρούς από την εκστρατεία του Αλέξανδρου εναντίον των Περσών και λέγετε πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάπου κρυμμένοι.
Ένας άλλος μύθος λέει πως όταν ο Άγιος Νικόλαος διώκονταν από τους Οθωμανούς, ο Θεός για να τον σώσει μεγάλωνε τη γη κάτω από τα πόδια του, για να ξεφύγει, και έτσι δημιουργήθηκε το ακρωτήριο. Ο Άγιος τελικά συνελήφθη και το 1993 χτίστηκε στην περιοχή ένα ξωκκλήσι. Κατά τα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπήρχε στο ίδιο μέρος ένα μοναστήρι δερβίσηδων με τα λείψανα του Μπεκτασή αγίου Sarı Saltık.
Η πιο θλιβερή όμως ιστορία συνδέεται με 40 παρθένες που αυτοκτόνησαν πηδώντας από τον βράχο, πέφτοντας στα βράχια από κάτω από ύψος 70 μέτρων. Στα τέλη του 14ου αιώνα εισέβαλαν στην περιοχή η Οθωμανοί και ο πληθυσμός σφαγιάστηκε (το πρωτότυπο!). Για να αποφύγουν τον βιασμό από τους Οθωμανούς ή για να τις στείλουν στο χαρέμι του σουλτάνου στην Πόλη, οι νεαρές πιαστήκαν χέρι-χέρι και έπεσαν από τον βράχο.