Βρέθηκε ΚΡΑΝΙΟ ΜΟΝΟΚΕΡΟΥ ηλικίας 30.000 ετών

Λευκό άλογο, μακριά χαίτη να ανεμίζει καθώς καλπάζει χαρούμενο στο λιβάδι, με θετική ενέργεια και ένα λαμπερό κέρατο στο μέτωπο, είναι τα χαρακτηριστικά ενός μονόκερου όπως τον έχουμε στο μυαλό μας μέσα από λαϊκές παραδόσεις. Ίσως, τελικά, να μην ήταν κάπως έτσι, αλλά η εικόνα αυτή δεν φαίνεται να απέχει και πολύ από την πραγματικότητα…

Λέγεται ότι οι άνθρωποι του παρελθόντος μπέρδευαν τους ρινόκερους με τους μονόκερους. Αλλά δεν είναι και τόσο παράξενο αν σκεφτεί κάποιος πόσες παραλλαγές των ειδών υπήρχαν πριν από χιλιάδες χρόνια.

Γενικά ο μονόκερος θεωρήθηκε από ένα μυθικό έως ανύπαρκτο πλάσμα της φαντασίας. Παράλληλα υπήρχαν ενδείξεις πως ήταν ένα θηλαστικό που είχε πια εξαφανιστεί πριν από 350.000 χρόνια. Ωστόσο αυτή η πρόσφατη ανακάλυψη αλλάζει τα πάντα που νομίζαμε ότι ξέραμε για αυτό το ζώο…

Αν και πράγματι το εύρημα θυμίζει έναν ρινόκερο, το κρανίο παρουσιάζει πολύ περισσότερες ομοιότητες με άλογο. Βρέθηκε στην περιοχή Pavlodar του Καζακστάν και το είδος αυτό είναι γνωστό ως Elasmotherium sibiricum. Ήταν σε εκπληκτικά καλή κατάσταση.

Οι πρώιμες περιγραφές του Σιβηρικού μονόκερου αναφέρονται σε ένα ζώο 2 μέτρα ψηλό, μήκους 4,5 μέτρα που ζύγιζε σχεδόν 4 τόνους. Πρόκειται σαφώς για ένα είδος μεγαλύτερο από τα άλογα που γνωρίζουμε σήμερα, αλλά φαίνεται πως τότε, το τυπικό μέγεθος ενός ζώου ήταν πολύ μεγαλύτερο από τα σημερινά.

Ερευνητές από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο Tomsk χρησιμοποίησαν τεχνικές ραδιοχρονολόγησης για να καθορίσουν πόσο παλιά ήταν τα οστά. Τα υπολόγισαν περίπου πριν από 29.000 χρόνια. Βάση του μεγέθους του προτείνουν ότι ήταν αρσενικό, αλλά δεν είναι ακόμα σίγουροι για το πώς ή από τι πέθανε. Πιθανολογούν ακόμα ότι μετανάστευσε σε θερμότερα κλίματα γι’ αυτό και έζησε μέχρι το σχετικά πολύ κοντινό και πρόσφατο παρελθόν σε αντίθεση με ό,τι υπολόγιζαν αρχικά.

Καθώς, λοιπόν, επιβεβαιώνεται η ύπαρξή του μονόκερου σε μία περίοδο που υπήρχαν άνθρωποι πολύ κοντινοί στην δική μας εξέλιξη, ίσως οι τελευταίοι να είχαν μία καλύτερη αίσθηση λόγω καλύτερη επαφής με την φύση και να μπορούσαν να διακρίνουν αν πράγματι αυτό το ζώο, διέθετε ή εξέπεμπε κάποιο είδος θετικής ενέργειας με ένα τρόπο ανάλογο με εκείνον που η γάτα μπορεί, μέσω του σώματός της, να συλλέγει και να απομακρύνει την αρνητική ενέργεια ενός χώρου ή όπως ο σκύλος «μυρίζεται» τα θετικότερα σημεία ενός τόπου.

Γράφει ο Σπύρος Μακρής

Πηγή: diadrastika