Ο πρώτος εκπρόσωπος της «φορετής» τεχνολογίας
Πόσο εύκολα θα μπορούσαν όμως να προσαρμοστούν στις νέες τεχνολογικές εξελίξεις και αντί να τους κουβαλούν επάνω τους, να τους φορούν στο σώμα τους σε ακόμη πιο μικρά αξεσουάρ;
Οι εταιρείες τεχνολογίας, γράφει ο Clive Thompsons στο Smithsonian Magazine, στοιχηματίζουν στο αν θα καταφέρουν να μας κάνουν να τους φοράμε στον καρπό ή στο κεφάλι μας.
Ήδη την περασμένη χρονιά πουλήθηκαν περισσότερα από 400.000 «έξυπνα ρολόγια» Pebble, τα Google Glass δοκίμασαν πάνω από 10.000 άνθρωποι ενώ και η Apple υπάρχουν φήμες ότι θα κυκλοφορήσει ένα «έξυπνο ρολόι» αργότερα μέσα στη χρονιά που διανύουμε.
Ίσως πλησιάζει η ώρα που θα ανταλλάσουμε tweets… από τους καρπούς μας!
Βέβαια, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ακριβώς πώς η «φορετοί υπολογιστές» θα μπορούσαν να αλλάξουν τις ζωές μας, ίσως πρέπει να αναλογιστούμε την επίδραση που είχαν οι πρώτοι «εκπρόσωποι» της φορετής τεχνολογίας: το ρολόι τσέπης και το παραδοσιακό ρολόι με το λουράκι.
Τα ρολόγια άρχισαν να μετασχηματίζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων από τη μεσαιωνική περίοδο, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να σημαίνουν τις ώρες.
Βέβαια, η χρονομέτρηση άρχισε να εισβάλλει ακόμη πιο δυναμικά στην καθημερινότητα των ανθρώπων, όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες φορητές συσκευές.
Τα προσιτά ρολόγια τσέπης έγιναν περισσότερο κοινά το 19ο αιώνα, ωστόσο με την άφιξή τους σύντομα κατέκτησαν τον κόσμο του εμπορίου και όχι μόνο.
Τα τρένα μπορούσαν πλέον να τηρούν τακτικά δρομολόγια, οι επιστήμονες και οι αστρονόμοι μπορούσαν να διεξάγουν τα πειράματά τους με μεγαλύτερη ακρίβεια, ενώ οι παράνομοι εραστές μπορούσαν να συναντηθούν σε ένα συγκεκριμένο μέρος και ώρα.
Τι μπορεί να συνέβαινε όμως, πριν από την έλευση των ρολογιών;
Επικρατούσε χάος!
Το1843 στις εκλογές του Pottsville στην Πενσιλβάνια όλοι διαφωνούσαν για το τι ώρα είχαν κλείσει οι κάλπες, κι αυτό επειδή οι ιθύνοντες της πόλης δεν είχαν συγχρονίσει τα ρολόγια τους, αναφέρει ο αρθρογράφος.
Το να έχει κανείς μαζί του ένα ρολόι, δε χρησίμευε απλά για να μπορεί να βλέπει την ώρα. Λειτουργούσε ακόμη ως ένας δείκτης πολιτισμού. Κάθε φορά που έβγαζε κάποιος το ρολόι του σε δημόσιο χώρο, έδειχνε στους άλλους ότι ήταν συνεπής, άρα αξιόπιστος.
Ωστόσο, τα ρολόγια τσέπης παρουσίαζαν ένα πρόβλημα: αν για παράδειγμα οδηγούσες ένα αυτοκίνητο, ή ήσουν καβάλα σε ένα άλογο και προσπαθούσες να βγάλεις το ρολόι από την τσέπη σου, αυτό μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα.
Κάπως έτσι, προς το 19ο αιώνα εμφανίστηκαν τα πρώτα δερμάτινα λουράκια, με τα οποία οι άνθρωποι συγκρατούσαν τα ρολόγια τσέπης στον καρπό τους, όταν έκαναν ποδήλατο ή ίππευαν ένα άλογο.
Για τις γυναίκες έκαναν την εμφάνισή τους πιο λεπτά, κομψά λουράκια, τα οποία χρησίμευαν και ως αξεσουάρ.
Με μια γρήγορη ματιά, μπορούσε κανείς να πληροφορηθεί για το τι ώρα είναι.
Παρ’ όλα αυτά η πλειοψηφία των ανδρών πίστευε ότι είναι κάπως θηλυπρεπή.
Η άποψη αυτή όμως, άλλαξε κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Οι αξιωματικοί άρχισαν να φορούν ρολόγια, για να συντονίσουν ένα νέο είδος επιθέσεων: καταιγισμός πυρών για την αποσταθεροποίηση του εχθρού, ακολουθούμενος από μια ξαφνική επίθεση των στρατιωτών.
Αυτό απαιτούσε να υπάρχει απόλυτος συγχρονισμός και οι αξιωματικοί δε θα μπορούσαν να ψάχνουν εκείνη την ώρα για ρολόγια τσέπης.
Οι κατασκευαστές τα έφτιαξαν με ακόμη πιο μεγάλα καντράν, έβαψαν μαύρους τους αριθμούς σε άσπρο φόντο για να φαίνονται καλύτερα, και τοποθέτησαν επικάλυψη ραδίου που έφεγγε το βράδυ.
Ξαφνικά, τα ρολόγια καρπού έγιναν «ανδροπρεπή».
Στις μέρες μας βέβαια, κανείς μπορεί να κοιτάξει την ώρα όχι μόνο στον καρπό του, αλλά… όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα του: από οθόνες υπολογιστών μέχρι καφετιέρες και φούρνους μικροκυμάτων.
Πλέον, δε χρειάζεται να φορά κάποιος ρολόι για να ξέρει τι ώρα είναι.
Όποια άποψη κι αν έχει κανείς στην παρούσα φάση για τη «φορετή τεχνολογία», αυτό που μάλλον θα κάνει αυτή θα είναι να… προσανατολίσει με διαφορετικό τρόπο τον κόσμο γύρω μας.
Όπως έκαναν κάποτε τα ολοκαίνουρια –τότε- ρολόγια τσέπης…
