Παγκοσμιοποίηση και ανεργία

Έχουμε την εντύπωση ότι, κανένας άνθρωπος δεν επιθυμεί πλέον να ακούει τη λέξη «κρίση» - παρά το ότι θα μας απασχολήσει, τόσο από πολιτικής... όσο και από οικονομικής πλευράς, τουλάχιστον τα επόμενα δέκα χρόνια. Ενδεχομένως δε πολύ περισσότερο, αφού εμείς τουλάχιστον θεωρούμε ότι, εάν δεν περιορίσουμε την παγκοσμιοποίηση, δεν πρόκειται να επιλύσουμε τα τεράστια προβλήματα της αποβιομηχανοποίησης της Δύσης, της υπερχρέωσης, της ύφεσης, της αποθράσυνσης του (απελευθερωμένου από την πλήρη ανυπαρξία συνόρων) χρηματοπιστωτικού κτήνους, της καταστροφικής ανεργίας κοκ.

Για να είμαστε δε ειλικρινείς, ακόμη και αν τελικά καταφέρουμε να πείσουμε τη Γερμανία να αποδεχθεί την «θεραπεία» των καταστροφικών ευρωπαϊκών ασυμμετριών (συμφωνώντας στη μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές οικονομίες, στην τραπεζική ενοποίηση, στα ευρωομόλογα κλπ. - κάτι μάλλον απίθανο), δεν θα υπάρξουν σημαντικά πλεονεκτήματα. Απλά θα καθυστερήσει για κάποια χρόνια το μοιραίο.

Ειδικά όσον αφορά την παγκοσμιοποίηση, δεν είμαστε δογματικά εναντίον της - με την έννοια ότι, δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση να ζούμε σε ένα σπίτι με ανοιχτές πόρτες, εάν δεν υπήρχαν διαρρήκτες ή εάν η «κοινωνική ηθική» παγκοσμίως ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό εξελιγμένη, ώστε να μην απαιτείται η προστασία μας (σύνορα) από κανέναν.

Επειδή όμως οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, αντιλαμβανόμενοι πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα προτιμούσαμε την οπισθοχώρηση μας σε ένα στάδιο «μερικής παγκοσμιοποίησης» - έως εκείνη τη χρονική στιγμή όπου, αφενός μεν θα μπορούσαμε να ελέγξουμε το χρηματοπιστωτικό τέρας, αφετέρου θα επέτρεπαν τόσο οι μισθοί, όσο και οι υπόλοιπες συνθήκες εργασίας, κυρίως της Ασίας, την επιβίωση της δικής μας βιομηχανικής παραγωγής.

Χωρίς την αύξηση της βιομηχανικής μας παραγωγής, για τη μείωση της οποίας δεν φταίει τόσο το ευρώ, όσο το άνοιγμα των αγορών και η επέλαση της Κίνας (της λοιπής Ασίας επίσης), με τιμές πώλησης κατά πολύ κάτω του δικού μας κόστους παραγωγής, είναι αδύνατον να καταπολεμηθεί η ανεργία στη Δύση.

Εάν δεν καταπολεμηθεί όμως η ανεργία, το συντομότερο δυνατόν, οι συνθήκες θα γίνουν εκρηκτικές - με τα εξαγριωμένα πλήθη να ξεχύνονται μανιασμένα στους δρόμους, κατά το πρόσφατο παράδειγμα της Βραζιλίας, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα τους.

Ήδη στη Γαλλία οι θέσεις εργασίας περιορίζονται συνεχώς – γεγονός που σημαίνει ότι, αν και περιμένουμε την επάνοδο της κρίσης μέσω της Ιταλίας (λόγω των πολιτικών προβλημάτων της, του τεράστιου δημοσίου χρέους, των ζημιών από τα swaps κλπ.), δεν είναι καθόλου απίθανο να προηγηθεί η Γαλλία.

Η Ισπανία φυσικά είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση, συγκριτικά με τις δύο παραπάνω χώρες. Είναι όμως δυνατόν να διασωθεί από το μηχανισμό στήριξης – ο οποίος δεν επαρκεί για την Ιταλία ή τη Γαλλία.

Ολοκληρώνοντας, τυχόν περαιτέρω αύξηση των spreads στις χώρες της Ευρωζώνης, αφενός μεν θα υποχρεώσει τον πρόεδρο της ΕΚΤ να τηρήσει αυτά που ανακοίνωσε πέρυσι (απόκτηση ομολόγων των χωρών του νότου από τη δευτερογενή αγορά και στήριξη του ευρώ με κάθε τρόπο - εκτύπωση νέων χρημάτων δηλαδή), αφετέρου θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή