Σε έναν τοίχο της 111 Cannon Street, στο City του Λονδίνου, πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, υπάρχει ένα μικρό παράθυρο με σχάρα που μοιάζει με διακοσμητικό φεγγίτη ενός υπογείου.
Μέσα του, σε ένα γυάλινο περίβλημα και αμυδρά φωτισμένο από το εσωτερικό, βρίσκεται ένα κομμάτι ασβεστόλιθου, που πιστεύεται ότι είναι ένα από τα πιο αρχαία και σημαντικά υπολείμματα του Λονδίνου.
Κανείς δεν θυμάται ως τι είχε χρησιμοποιηθεί.
Η
London Stone βρίσκεται στο ίδιο σημείο στην σημερινή Cannon Street για τουλάχιστον χίλια χρόνια -ίσως και δύο. Η μυστηριώδης προέλευση της πέτρας έχει συναρπάσει τους ανθρώπους για αιώνες και έχει αναφερθεί σε έργα του Σαίξπηρ, του Γουίλιαμ Μπλέικ και του Ντίκενς.
Το όνομα «London Stone» εμφανίστηκε πρώτη φορά σε γραπτό αρχείο κάπου στο 1100. Ήταν ένα πολύ γνωστό ορόσημο στο μεσαιωνικό Λονδίνο. Το 1450, όταν ο Jack Cade, ο ηγέτης της αγροτικής εξέγερσης, μπήκε στην πόλη, χτύπησε το σπαθί του στην Πέτρα και ανακήρυξε τον εαυτό του «Άρχοντα αυτής της πόλης», ένα περιστατικό που απαθανάτισε ο Σαίξπηρ στο Henry VI, part II (Ερρίκος ΣΤ’, 2ο μέρος, 1590). Όταν βασίλευε η Ελισάβετ Α’ (1558 – 1603), η πέτρα δεν ήταν απλώς ένα ορόσημο, αλλά πόλος έλξης επισκεπτών.
Με το πέρασμα των αιώνων, οι μύθοι και οι ιστορίες έγιναν πιο περίτεχνοι. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, πολλοί συγγραφείς άρχισαν να πιστεύουν ότι η πέτρα ήταν μέρος ενός βωμού που χρονολογείται από την εποχή του Βρούτου της Τροίας, του θρυλικού αλλά μάλλον πλασματικού απόγονου του Τρωικού ήρωα Αινεία, γνωστός στον μεσαιωνικό βρετανικό μύθο ως ο ιδρυτής και πρώτος βασιλιάς της Βρετανίας. Άλλοι πιστεύουν ότι χρησιμοποιήθηκε από Δρυίδες ως τόπος λατρείας.
Η πιο δημοφιλής εξήγηση της Πέτρας είναι ότι εγκαταστάθηκε από τους Ρωμαίους και χρησιμοποιήθηκε ως σημείο από το οποίο μετρήθηκαν όλες οι αποστάσεις στη Ρωμαϊκή Βρετανία. Αυτή η ιστορία εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα από τον ιστορικό William Camden, αν και δεν υπάρχουν αρχαιολογικά στοιχεία για να το υποστηρίξει κανείς.
Πιστεύεται ότι η Πέτρα ήταν αρχικά μεγαλύτερη και το μέγεθος της μειώθηκε κάποια στιγμή τον 17ο αιώνα, πιθανότατα στη μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου το 1666. Ότι απέμεινε καλύφθηκε αργότερα με ένα μικρό πέτρινο τρούλο για να προστατευτεί.
Αλλά όταν η πέτρα άρχισε να εμποδίζουν την κυκλοφορία, μεταφέρθηκε δύο φορές, το 1742 και το 1798. Την δεύτερη φορά μεταφέρθηκε στο νότιο τοίχο του ναού του St Swithin, όπου παρέμεινε για πάνω από 150 χρόνια, καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.
Το 1962, ο ναός κατεδαφίστηκε και η Πέτρα τοποθετήθηκε εκεί που βρίσκεται τώρα, σε ένα κτίριο απέναντι από το σταθμό της Cannon Street.
Στην χάλκινη πλάκα στην κορυφή του παραθύρου που εγκαταστάθηκε το 1962, γράφει:
LONDON STONE
This is a fragment of the original piece of limestone once securely fixed in the ground now fronting Cannon Street Station.
Removed in 1742 to the north side of the street, in 1798 it was built into the south wall of the Church of St. Swithun London Stone which stood here until demolished in 1962.
Its origin and purpose are unknown but in 1188 there was a reference to Henry, son of Eylwin de Lundenstane, subsequently Lord Mayor of London.
