Ευθεία επίθεση του Χόλιγουντ στους Νεοθωμανούς, μέσω… του Δράκουλα!
Ο βαλκάνιος ηγέτης του οποίου ο βίος στην ουσία έδωσε λαβή για το λογοτεχνικό αριστούργημα «Dracula» (1897) του Μπράμ Στόκερ (1847-1912) και δημιούργησε μία ολόκληρη κουλτούρα στην τέχνη (από τον κινηματογράφο έως και την δερματοστιξία-tatoo) παρουσιάζεται στην ταινία υπό μία οπτική η οποία θα έκανε τους νεοθωμανούς της Άγκυρας να απαγορεύσουν την προβολή της ταινίας στη χώρα τους!
Ο ενημερωμένος για τα βασικά ιστορικά στοιχεία της ζωής και της δράσης του Βλαντ Τσέπες, του επονομαζόμενου και Ανασκωλοπιστή σίγουρα δεν θα εκπλαγεί για τη «στενή» σχέση μίσους που είχε αναπτύξει ο ηγέτης της Βλαχίας με τους Οθωμανούς του 15ου αιώνα και κυρίως με τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή.
Η ουσία είναι πως η «καριέρα» του ως ηγέτη, πολέμαρχου αλλά και της επιτομής της σκληρότητας και της βαρβαρότητας έχει να κάνει με την προσπάθεια επιβίωσης σε μία πολύ «ανθυγιεινή» περίοδο για τους λαούς των Βαλκανίων οι οποίοι λίγο πριν και λίγο μετά της πτώσης της Κωνσταντινούπολης βλέπουν πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον οδοστρωτήρα των Οθωμανών από το να περάσει από πάνω τους.
Με βάση τα παραπάνω αλλά και έχοντας δει το τρέιλερ της ταινίας ο θεατής μπαίνει στην αίθουσα για να απολαύσει μία ακόμα εντυπωσιακή υπερπαραγωγή εποχής με μία αλληλουχία εντυπωσιακών εφέ, σκληρών σκηνών αλλά και υπερφυσικού τρόμου.
Η έκπληξη όμως ξεκινάει από την αρχή όπου πέραν όλων των προαναφερομένων οι συντελεστές της ταινίας στην ουσία προχωράνε στην «δαιμονοποίηση» όχι του πρίγκιπα της Βλαχίας αλλά των εχθρών του, δηλαδή των Οθωμανών, με τον ίδιο να παρουσιάζεται ως ο τραγικός-ήρωας (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) των ιστορικών στιγμών που περνάει η χώρα του και του καθήκοντος ως ηγέτη του λαού του και προστάτη της οικογένειάς του.
Για να αντιληφθεί ο καθένας τι εννοούμε αξίζει να σημειώσουμε τα εξής:
Ο πρίγκιπας, και πρωταγωνιστής της ταινίας παρουσιάζεται ως η επιτομή του ήρωα βασιλέα-πολεμιστή ο οποίος έχει αφήσει πίσω του το «σκοτεινό» του παρελθόν όταν βρισκόταν υπό την ομηρία των Οθωμανών (1444-1448) και έχει υπό την εξουσία δημιουργήσει ένα μικρό αλλά ευτυχισμένο μεσαιωνικό βασίλειο.
Η ιστορία χαλάει όταν κατά τη διάρκεια της εορτής του Πάσχα (τυχαίο;) οι Οθωμανοί «εισβάλλουν» στο κάστρο του και με περίσσια αλαζονεία του ζητάνε τον φόρο υποτελείας αλλά και 1000 αγόρια για τους Γενιτσάρους στους οποίους να συμπεριλαμβάνεται και ο υιός του.
Όμως, για τον θεατή που αντιλαμβάνεται την ύψιστη σημασία της μετάδοσης πολιτικών μηνυμάτων μέσω της τέχνης και ειδικά του σινεμά δεν είναι δυνατόν να του διαφύγουν τα εξής σημεία:
Είναι προφανές πως ο Δράκουλας είναι ο «καλός» της υπόθεσης ο οποίος για να υπερασπιστεί την πατρίδα και την οικογένειά του προχωράει στην ύψιστη θυσία της μετατροπής του σε ένα τέρας, το οποίο θα είναι ικανό όμως να καταστρέψει τους πραγματικά «κακούς» της υπόθεσης, του Οθωμανούς.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως οι Οθωμανοί δεν αναφέρονται στην ταινία από κανέναν ως «Οθωμανοί» αλλά ως «Τούρκοι», πράγμα το οποίο ιστορικά δεν είναι ακριβές αλλά και με όρους «πολιτικής ορθότητας» θα μπορούσε κάποιος να συμβουλεύσει του συντελεστές της ταινίας πως καλύτερα θα ήταν να τους αναφέρουν όχι με το όνομα της σύγχρονης χώρας.
Αρκεί μόνο να σκεφτούμε πως σε σύγχρονες πολεμικές ταινίες του Χόλυγουντ, οι «Γερμανοί» στην ουσία διαχωρίζονται από τους «Ναζί», και σίγουρα γίνεται προσπάθεια να υπογραμμίζεται η πολιτική τοποθέτηση και όχι η εθνοτική ομάδα. Αυτό στην περίπτωση των Οθωμανών-Τούρκων δεν συνέβη ή για να το θέσουμε ακόμα καλύτερα υπήρχε μία συνειδητή προσπάθεια να συνδεθεί η σύγχρονη Τουρκία με τους «κακούς» Τούρκους που αντιμετώπιζε ο Δράκουλας.
Δεν είναι τυχαίο πως στην σκηνή που οι Τούρκοι διακόπτουν το Πασχαλινό γεύμα του Ορθόδοξου πρίγκιπα και της αυλής του, ο αρχηγός των Οθωμανών μιλάει σύγχρονα Τουρκικά -κανονικά και με το νόμο- αφού υποτίθεται πως ο Τσέπες γνώριζε τη γλώσσα από την εποχή της αιχμαλωσίας του.
Η διαφορά όμως είναι πως τα Οθωμανικά ΔΕΝ είναι ακριβώς τα σύγχρονα τουρκικά αφού η γλώσσα τότε ήταν μία μίξη Περσικών-Αραβικών-Τουρκικών και μόνο μετά από μεγάλες προσπάθειες του Κεμάλ έφτασε στη σημερινή της «καθαρή» μορφή. Με άλλα λόγια:
Οι συντελεστές της ταινίας παρουσιάζουν τους Οθωμανούς-μη ομιλούντες τη σύγχρονη τουρκική ως Τούρκους ομιλούντες την «Κεμαλική» τουρκική. Κάτι που όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό, εάν το ήθελαν θα μπορούσε να αποφευχθεί, δεν είναι κάτι που διαλάθει της προσοχής των παραγωγών και αυτών που φτιάχνουν τα σενάρια των ταινιών – δεν είναι η λεπτομέρεια αλλά η ουσία.
Είναι εντυπωσιακό πως το μήνυμα της ταινίας είναι αυτό: Καλύτερα κάποιος να γίνει ένα τέρας – ένα βαμπίρ – και να μπορέσει να μείνει ελεύθερος παρά να υποκύψει στις βάρβαρες-αλαζονικές και ανεδαφικές απαιτήσεις των Τούρκων (με τη σύγχρονη έννοια της λέξης).
Αφήνουμε όμως το καλύτερο για το τέλος: Κατά την τελική μάχη Δράκουλα – Σουλτάνου «Μεμέτ του Β’» (δηλαδή Μωάμεθ, απλά του βάζουν «υποκοριστικό» για να μην ερεθιστούν περισσότερο οι ενδιαφερόμενοι), ο Βαλκάνιος τραγικός ήρωάς μας λέει στον υπερφίαλο Σουλτάνο πως σκοπός του είναι «ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ ΑΠΌ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΡΚΟΣ».
(σ.σ. Μήπως κάτι τέτοιο το έχουμε ακούσει από διαφόρους Πατέρες του έθνους και της Ορθόδοξης παράδοσης; Μήπως πέραν από τη CIA, διαβάζουν τελικά Παΐσιο και στο Χόλιγουντ;)
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
