Φαντάσματα, οι περισσότεροι έχουμε ακούσει ιστορίες ή έχουμε προσωπικές εμπειρίες, το μυαλό όμως όλων σχεδόν όταν ακούν την λέξη φάντασμα τρέχει σε κάτι δαιμονικό...
κάτι το οποίο τρομάζει,είναι όμως έτσι; Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες φαντασμάτων,ίσως αυτή που τρομάζει τον κόσμο είναι τα θορυβώδη πνεύματα, γνωστά ως Πολτεργκάιστ που προκαλούν φασαρία στον χώρο που στοιχειώνουν,έναν χώρο που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την ζωή τους πριν πεθάνουν,συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε και πτώσεις η μετατοπίσεις αντικειμένων και συμπεριφορά που δείχνει ότι το πνεύμα δείχνει να ενοχλείται, ή κατά μία άλλη έννοια,δεν έχει καταλάβει ότι έχει πεθάνει και έχει εγκλωβιστεί σε έναν κόσμο ανάμεσα στους ζωντανούς και στους ''νεκρούς'', γιατί χρησιμοποίησα εισαγωγικά; Πώς γίνεται μια ψυχή να πεθάνει; Απλά προχωράει,αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Έχουν καταγραφεί και περιπτώσεις επιθέσεων σε ανθρώπους κυρίως με την ρίψη κάποιων αντικειμένων που θα τις δούμε σε επόμενες αναρτήσεις και έχουν να κάνουν και με την ζωή που έκαναν πριν πεθάνουν π.χ,ένας καλός άνθρωπος θα είναι και καλός σαν φάντασμα,ένας κακός άνθρωπος όμως; Πώς γίνεται τα φαντάσματα να μπορούν να πετάνε αντικείμενα αφού δεν έχουν υλική υπόσταση; Ευθύνονται για τέτοιες επιθέσεις μόνο τα φαντάσματα; Πολλές ερωτήσεις,που θα προσπαθήσουμε μέσα από παραδείγματα και αναφορές να τις προσεγγίσουμε όσο είναι δυνατόν περισσότερο σε επόμενα άρθρα,εδώ κάνουμε απλά μια εισαγωγή.
Πολλά φαντάσματα επιστρέφουν από το αστρικό πεδίο εξαιτίας μιας δουλειάς που έχουν αφήσει ημιτελή όσο ήταν στη ζωή,με σκοπό να την ολοκληρώσουν, μιας μεγάλης αγάπης ή ενός μεγάλου μίσους. Πολλές φορές δεν έχουν καταλάβει ότι πέθαναν επειδή ο θάνατος ήταν ξαφνικός ή προσκολλούνται στο δικό μας πεδίο εξαιτίας κάποιας δύναμης (τη δύναμη της συνήθειας) και συνεχίζουν να περιφέρονται και να κάνουν ότι έκαναν κατά την διάρκεια της ζωής τους,γυρνάνε στο σπίτι τους,πάνε στην δουλειά τους κλπ... Φαντάσματα λοιπόν, χαμένες ψυχές με πάθη ανθρώπινα, αγάπη, μίσος, ένας κόσμος δίπλα ακριβώς στον δικό μας, που ενώ αυτός ο κόσμος εισβάλει στον δικό μας, εμείς κλείνουμε τα μάτια τις περισσότερες φορές και βρισκόμαστε σε άρνηση..Τι είπατε; δεν πιστεύετε στα φαντάσματα; Σκεφτείτε το καλύτερα την επόμενη φορά που θα νιώσετε ότι κάποιος βρίσκεται δίπλα σας, ή όταν νιώσετε την ανατριχίλα στον σβέρκο σας..Ίσως κάποιο οικείο πρόσωπo που δεν βρίσκεται εν ζωή σας χαιδέυει και σας προσέχει... Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι και τα φαντάσματα κάποτε ήταν άνθρωποι όπως εμείς και κυρίως να μην ξεχνάμε ότι και εμείς μπορεί να βρεθούμε στην θέση τους αργότερα!
