ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ
Η ουσία δεν είναι να εκπαιδευτούμε πως θα ζούμε με λίγα λεφτά, αλλά πως θα ζούμε με συγκεκριμένα συναισθήματα και επιτρεπόμενες ανάγκες. Ο κόσμος των ποιητών, των τραγουδοποιών, των πάσης φύσης ανήσυχων και περίεργων πνευμάτων πρέπει να ισοπεδωθεί από ένα μοντέλο φασόν που θα βγαίνει από τα εργοστάσια μαζικής παραγωγής.
Παρακολουθώ γύρω μου συνέχεια αυτή την «ομαδοποίηση» σε διάφορα επίπεδα. Τα οικονομικά συστήματα είναι το εξής ΕΝΑ. Οι θρησκείες είναι ένα σύνολο που πρέπει να συγχωνευτεί σε ΕΝΑ. Οι απανταχού αναζητητές του εσωτερισμού επίσης οδεύουν προς το ΟΛΟΝ. Είναι νταμπλ. Οι τεχνοκράτες ονειρεύονται τους ανθρώπους στοιβαγμένους κάτω από τις κονσόλες των τραπεζικών τους συνδιαλλαγών και οι λεγόμενοι πνευματικοί κύκλοι δίνουν σαν εναλλακτική σ΄αυτή τη πολτοποίηση την σύναξη σε μια αγκαλιά που θα οδεύει προς το Θεό, αφού θα έχουν όλοι βρει το φως το αληθινό. (αλήθεια αυτό το φως θα είναι φυσικό ή θα ενισχύεται από κάποιο λαμπάκι – εμφύτευμα στο κρανίο?)
Πριν μόλις λίγα χρόνια αν κάποιος μιλούσε γι΄αυτά τα πράγματα,στη καλύτερη των περιπτώσεων φάνταζε, γραφικός! Στη χειρότερη του φόραγαν εκείνο το γνωστό άσπρο συνολάκι με τα πρωτότυπα μανίκια και τον φουσκώναν χαπάκια για να τον συμμαζέψουν στην ορθή τάξη των πραγμάτων. Πριν μόλις λίγα χρόνια η μόνη που μπορούσε να επιτρέπει να δίνει στον εαυτό της ότι απάντηση επιθυμούσε και να μην χαρακτηρίζεται «ασθενής» ήταν η θρησκεία. Ήταν κι η μεγάλη διαφορά μεταξύ πίστης και επιστήμης. Σ΄ενα πιστό ήταν επιτρεπτό,κι όχι, μόνο,ήταν επιβεβλημένο να πιστέψει την ιστορία του Ιωνά και της φάλαινας που τον κατάπιε, αλλά μπορούσε να χαμογελάσει ειρωνικά π.χ. στις φαντασιώσεις ενός γραφικού όπως ο Ιούλιος Βερν όταν έφτιαχνε τον Ναυτίλο!
Η αγαπημένη Νέα Εποχή, ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος μας αφήνει να τρέχουμε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι όλοι. Πιστοί και άπιστοι. Τρελοί και γνωστικοί. Γραφικοί και σοβαροφανείς. Τεχνοκράτες και συνωμοσιολόγοι. Δεν περιμένει έγκριση αυτός ο θαυμάσιος νέος κόσμος ούτε από τα ιερατεία για να παρουσιάσει τα θαύματα του, ούτε από το κομμάτι εκείνο των επιστημόνων που παλεύουν να συγκρατηθούν σε μια στοιχειώδη λογική και να ξεχωρίσουν το αναγκαίο από το επικίνδυνο. Οι μαθητές έχουν ξεπεράσει τους δασκάλους και φτιάχνουν δικά τους φτερά κι ας καούν!
Η εκκλησία σύντομα θα πρέπει να εξηγήσει στους πιστούς τι είναι αυτοί οι επίγειοι θεοί που θα κάνουν ανάπηρους να περπατάνε, τυφλούς να βλέπουν, μουγγούς να μιλάνε. Από που προέρχονται αυτοί οι νέοι δημιοιυργοί που θα φτιάχνουν συκώτια, νεφρά, πνευμόνια και καρδιές κατά παραγγελία, θα σταματάνε τη γήρανση, θα κάνουν γυναίκες να γεννάνε στην ηλικία της γνωστής βιβλικής Σάρας, και μάλιστα όχι με μία μάνα αλλά με περισσότερες, θα μπορούν να φτιάξουν υβρίδια, και φυσικά θα μπορούν να δημιουργήσουν παιδιά χωρίς πατέρα, με άμωμο σύλληψη. Αλήθεια αυτά τα παιδιά τι θα είναι Θεοί?
Ήδη οι άνθρωποι που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη συμμόρφωση που θα έρθει από «επάνω» βλέπουν ομοιότητες με την αμαρτωλή θαυμαστή Βαβυλώνα(τη πόρνη) με τα Σόδομα και τα Γόμορρα και τη στάχτη και μπούρμπερη που θα πέσει πάνω μας. Κάθε σκαλί εκκλησίας υπάρχει πλέον και η γνωστή παραδοσιακή φιγούρα που βλέπουμε στις χολιγουντιανές ταινίες, του τρελαμένου με το ταμπελάκι που γράφει «έρχεται» «this is the end» κλπ.
Από την άλλη η επιστήμη παλεύει ανάμεσα στη χρησιμότητά της και τη μωροδοξία της. Έχει πλέον τόσα όπλα στα χέρια που νοιώθει μυρμήγκιασμα όταν δεν βρίσκει τι να τα κάνει. Υπάρχει μια δίψα και μια μεγάλη ανυπομονησία να τα χρησιμοποιήσει όλα εδώ και τώρα. Δεν χρησιμεύει πλέον μόνο για να βοηθήσει την ανθρωπότητα να προοδεύσει, έχει τη δύναμη να δημιουργήσει. Να πιάσει νερό και λάσπη και να φυσήξει μέσα ότι της έρθει στο μυαλό. Κανείς δεν τη σταματάει γιατί η υπόθεση κρύβει πολύ περισσότερο χρήμα και δόξα από ότι ονειρεύτηκε κάθε τύραννος , κάθε παρανοϊκός ηγεμόνας, κάθε άπληστος εξουσιαστής που πέρασε ποτέ πάνω από αυτό τον πλανήτη.
Αιώνες μας είχαν σπάσει τα νεύρα. Να γίνουν θεοί. Να γίνουν περισσότερο από θεοί. Είχαν λυσσάξει. Πως κερδίζεται η αιώνια νιότη. Πως μπορείς να εξουσιάζεις το μυαλό των άλλων. Πως μπορείς να εντυπωσιάσεις να χειραγωγήσεις να κυριαρχήσεις. Ιερατεία, μάγοι, φιλόσοφοι, επιστήμονες, ηγεμόνες, ποιητές, καλλιτέχνες, οραματιστές και πιστοί όλου του κόσμου, ήθελαν να μάθουν. Όλοι ήθελαν να βρουν το ιερό δισκοπότηρο της γνώσης. Ε να λοιπόν που τώρα πλησιάζουμε...
Πλησιάζουμε επικίνδυνα στο να πιστέψουν μερικές συμμορίες από ανόητους μωρόδοξους, άπληστους, κούφιους ανθρώπους πως το βρήκαν!
Και λέω πλησιάζουμε επικίνδυνα, όχι γιατί θα το βρουν, αλλά για το τι πειράματα θα κάνουν, με τέτοια όπλα στα χέρια τους, μέχρι να το καταφέρουν. Πόσα εκατομμύρια φουκαριάρηδες Αδάμ θα θυσιαστούν στο βωμό αυτής της αναζήτησης. Πόσοι φουκαριάρηδες Αδάμ θα περάσουν από τα καινούργια τραπέζια διαφόρων Μένγκελε και ΣΙΑ μέχρι να βρουν πόσο αντέχει στο πόνο ο άνθρωπος, πως μπορεί να ζήσει χωρίς πόδια ή με τέσσερα πόδια. Ποιο είναι το όριο της σκέψης και τι συμβαίνει αν κατευθύνουμε τον εγκέφαλο από εδώ ή από εκεί. Τι συμβαίνει αν βγάλουμε έναν άνθρωπο που δεν θα νοιώθει φόβο κι έναν άλλο που θα τρομάζει ακόμα και με το πέταγμα μιας μύγας. Να τους βάζουμε απέναντι τον έναν στον άλλον να κάνουμε πλάκα. Πόσα κορίτσια και αγόρια θα θυσιαστούν για να διατηρήσουν τη νιότη τους οι νέες Μπάθορυ που θα πληρώνουν όσο όσο για να κρατηθούν σαν μούμιες ταριχευμένες όσο περισσότερο στη ζωή.
Δίσκοι φορτωμένοι με εντολές μέσα στο κρανίο, σκαναρίσμα και φωτοκόπιες μιας κατευθυνόμενης ζωής, και οι πραγματικοί ψυχασθενείς ελεύθεροι να αλωνίζουν και να έχουν δικαιολογίες για τα έργα τους παρόμοιες μ΄εκείνες των ναζιστικών στρατοπέδων. Η δουλειά απελευθερώνει (γι΄αυτό και τα δυο κατοστάρικα που θα εισπράττεις δώρο είναι, κανονικά θα έπρεπε να δουλεύεις τσάμπα) τα συναισθήματα είναι ελαττώματα και χαρακτηριστικό κατώτερης φύσης πλασμάτων , οι εκλεκτοί είναι συγκεκριμένοι, τα μιάσματα εκατομμύρια που μπορούν χρησιμοποιηθούν για να βελτιώσουμε το μυαλό τους να μοιάσει κατ΄εικόνα και ομοίωση στους δημιουργούς, να το αφαιρέσουμε, να το αλλοιώσουμε , να εκμεταλλευτούμε τα όργανά τους, να υπάρχει αφθονία από πειραματόζωα που θα θυσιάζονται για να λάμψει αυτός ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια άνθρωποι από κάθε μεριά του πλανήτη, προσπαθούν με κάθε τρόπο να χτυπήσουν το καμπανάκι για την επερχόμενη τραγωδία. Όμως ποιος να ακούσει? Αφού όλα αυτά είναι σχεδιασμένα πάνω στους πιο ισχυρούς δαίμονες που φυλάει μέσα του ο άνθρωπος. Τις πιο βασανιστικές ανάγκες που φυλακίζουν την ελπίδα του για μια ζωή ελεύθερη. Αυτές οι άρρωστες ανάγκες που ανάγονται σε στόχους υψίστης σημασίας και τον προστατεύουν από τους φόβους για όσα δεν ξέρει και με την άκρη του ματιού του, τα κοιτάζει κλεφτά, γυρίζοντας αμέσως από την άλλη, σαν να μην τα είδε ποτέ. Στους μεγάλους τρόμους αντεπιτίθεται τώρα όχι με ένα κατά μέτωπο πόλεμο μαζί τους , αλλά με μια υπεροψία πως μπορεί να τους αγνοήσει, να τους προσπεράσει, να αποδείξει πως είναι ασήμαντοι.
Πίσω από τη τραβηγμένη μούρη μιας γερασμένης κοινωνίας, δεν υπάρχει η πάλη με το θάνατο και η θαρραλέα αντιμετώπιση του αρχέγονου φόβου, η αναζήτηση απάντησης στα βαθύτερα αίτια της ύπαρξης, υπάρχει η επιστήμη που θα φτιασιδώσει περίτεχνα τη τσαλακωμένη μούρη, και θα σκεπάσει κάτω από το χαλί το αληθινό της «φυσικό» πρόσωπο. Δεν δέχεται με κανένα τρόπο η κοινωνία πως είναι γερασμένη και πρέπει επί τέλους να πεθάνει για να ελπίσει σε μια ανάσταση σ΄ενα αλλιώτικο κόσμο, επιμένει να φτιασιδώνει τις αρρώστιες της, να επιμηκύνει την αγωνία της, να προσπαθεί να περπατήσει με δεκανίκια. Προσπαθεί να γιατρέψει την άνοια της με εμφυτεύματα και τη στειρότητα της με τα παιδιά της γεννημένα στους σωλήνες.
Είναι άραγε η νέα Βαβυλώνα? Είναι η Ατλαντίδα πριν τη μεγάλη καταστροφή? Είναι απλά το ξερό μας το κεφάλι, που επιμένει να μη θέλει να δει? Το πρόβλημα είναι πως αυτά που γράφω εδώ πέρα τώρα εγώ, τα σκέφτονται πολλοί άλλοι. Με τον ίδιο τρόπο. Γιατί άραγε? Τι συμβαίνει παράλληλα με τις στρατιές που ετοιμάζονται να θέσουν υποψηφιότητα για το πρώτο ταξίδι στο διάστημα. Τι συμβαίνει παράλληλα με εκείνους που ετοιμάζονται να διαθέσουν το κρανίο τους για τοποθέτηση βισμάτων που θα τους μεταφέρουν σε ονειρεμένους παραδείσους, τι συμβαίνει παράλληλα μ΄εκείνους που αρρωσταίνουν και θυσιάζονται στο βωμό του πυρετού του κέρδους, της αφθονίας, της ύβρεως?... Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά? Που τα θεωρούν ασήμαντα, γελοία, ασύμβατα με το κόσμο τους? Υπάρχουν άνθρωποι που θα επιμένουν να αποδέχονται τη ζωή, τη φθορά και το θάνατο σαν φυσιολογικά φαινόμενα ενός κύκλου που όλη το σύμπαν υποτάσσεται σ΄αυτόν? Υπάρχουν άνθρωποι που θα επιμείνουν να προσεύχονται παραδοσιακά και να τσακώνονται για τα ασήμαντα και σημαντικά με τις μικρές τους παρέες? Υπάρχουν άνθρωποι που θα επιλέξουν την απλότητα και την αγάπη από το πλούτο και το εφήμερο μεγαλείο? Ναι πάντα υπήρχαν, αλλά τώρα η απέναντι μεριά παίζει με πανίσχυρα χαρτιά. Δεν υπόσχεται απλά παραδείσους τους προβάλλει και σε 3d οθόνη... Είναι δυνατόν να σου προσφέρουν την αιωνιότητα κι εσύ να λες μου αρκεί 1 μέρα, αλλά φτιαγμένη με τους δικούς μου όρους?
Ζόρικο ε? Έχω την εντύπωση πως εδώ στην Ελλάδα, παρόλο που φαίνεται παράλογο, έχουμε πολλά αποθέματα «αντίρρησης». Ίσως λειτουργούμε ενστικτώδικα, ίσως είμαστε πιο πρωτόγονοι από τους φίλους μας τους εξελιγμένους, ίσως μοιάζουμε απλοϊκοί, γραφικοί, λαϊκιστές, πρόχειροι, τσαπατσούληδες, απρόθυμοι να συμμορφωθούμε και γίνουμε «καθώς πρέπει» αλλά σκεφθείτε, έχετε παρατηρήσει πως πλέον δεν μας αναφέρουν σε κανένα σχέδιο? Έχετε παρατηρήσει σε πόσα πράγματα είμαστε πλέον απόντες? Πόσα σενάρια δείχνουν κοσμογονίες να συμβαίνουν στην Αμερική,στην Αγγλία, σε χώρες της Ασίας, στην Αφρική, σε απομακρυσμένα νησιά του Ειρηνικού, ή σε παγωμένες στέπες στο βορρά, έχετε δει πουθενά να δείχνουν την ...Αθήνα? Μερικές φορές ονειρεύομαι πως μας έχουν ξεχάσει επί τέλους. Πως το πείραμα που επιβάλλουν με τόση επιμέλεια στις πλάτες μας θα το βαρεθούν και θα μας αδειάσουν τη γωνιά να συνεχίσουμε να ζούμε στη μιζέρια μας. Γιατί αυτή η ελληνική μιζέρια αρχίζει και φαντάζει όνειρο μπροστά στα τερατώδη θαύματα του νέου κόσμου. Ενα αποκούμπι της τελευταίας μορφής μιας κοινωνίας με σάρκα και οστά και αδυναμίες αλλά και χαρά. Το κακό και το καλό που τσακώνονται. Το πατροπαράδοτο κακό με το πατροπαράδοτο καλό. Αυτό ξέρουμε αυτό εμπιστευόμαστε...
Έχετε δει ποτέ σε κάποια από τις ταινίες καταστροφής, να σηκώνονται τα κύματα πάνω από την Ακρόπολη, να προσγειώνονται ούφο στους Δελφούς, να απλώνεται ένας φονικός ιός στην Ελλάδα και να μπαίνει σε καραντίνα? Ενώ αντίθετα έχουμε δει κιβωτούς και τσουνάμια στο Θιβέτ, τη Σκωτία να είναι σε καραντίνα, την Ανταρκτική να τρέχουν η Σκάλι και ο Μόλντερ να βρουν τα φυτώρια με τα πράσινα ανθρωπάκια, κλπ... Κάτι δεν πάει καλά σε όλες αυτές τις μπούρδες... Δεν νομίζετε?
Μήπως πρέπει κάπου να σταματήσουμε να είμαστε συμμέτοχοι σε όλο αυτό το πανηγύρι, τη παιδική χαρά μερικών που νομίζουν πως τα ανθρώπινα μυαλά είναι οι πλαστελίνες στο νηπιαγωγείο τους? Εκτός κι αν έτσι είναι , οπότε.. respect. Είσαι πλαστελίνη?..
Πηγή
