Oι γραμμές Λέι ή L στην Ελλάδα και την Ευρώπη - Ο Γεωδαιτικός Τριγωνισμός του Ελληνικού Χώρου

Από το πρώτο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα, άρχισαν να μελετώνται τα ζωτικής ενέργειας αόρατα ηλεκτρομαγνητικά κανάλια, τα οποία περνούν πάνω στη γη στα σημεία που οικοδομήθηκαν σημαντικά κτίσματα όπως ο... Παρθενών, η Μεγάλη Πυραμίδα, το Στόουνχεντζ και άλλα "μαγικά" μνημεία. Σήμερα έχει εντοπισθεί ένα πλήρες δίκτυο από ευθείες που συνδέουν τις μεγαλιθικές κατασκευές της Ευρώπης.

Θεωρείται δε πιθανόν να υπάρχουν υπόγειες δίοδοι κατά μήκος των γραμμών του δικτύου, οι οποίες ενώνουν όλα τα αρχαία ιερά, ναούς, πόλεις και μεγαλιθικά μνημεία τύπου ντολμέν και μενχίρ.

Τα ηλεκτρομαγνητικά κανάλια καθιερώθηκε να ονομάζονται γραμμές Λέι (Ley Lines): Τον όρο επινόησε το 1921 ένας από τους πρώτους μελετητές, ο Άγγλος Αλφρεντ Ουάτκινς, διότι πολλές από τις τοποθεσίες όπου διασταυρώνονται τέτοιες γραμμές στη Βρετανία έχουν, από την αρχαιότητα, ονόματα που λήγουν σε "λέι". Κατ' άλλους ονομάζονται απλώς γραμμές "L", από τα αρχικά life lines (γραμμές ζωής), διότι τα σημεία διασταυρώσεως τους εθεωρούντο ανέκαθεν τόποι με θεραπευτική και αναζωογονητική δύναμη.

Τελικά, με την εξάπλωση των ερευνών, πιστοποιήθηκε ότι σε όλη την Ευρώπη, από τα προϊστορικά χρόνια, έχουν σημαδευτεί τέτοιες ευθείες με τύμβους, θολωτούς τάφους, προϊστορικούς οικισμούς ακόμα και με απλούς σωρούς από πέτρες. Τα παλαιότερα από αυτά τα κτίσματα είναι παλαιολιθικά και σχηματίζουν ευθείες κατά μήκος δεκάδων χιλιομέτρων, οι οποίες συνήθως ξεκινούν από πηγές που ανέκαθεν θεωρούνταν ιερές. Πολλές φορές, οι γραμμές L, διέρχονται και από απομονωμένους χριστιανικούς ναούς που οικοδομήθηκαν επάνω σε ερείπια της δρυϊδικής λατρείας.

Η επιστήμη, κατά τη συνήθεια της, παρά τις απτές αποδείξεις αρνείται να δεχτεί τη βαθύτερη έννοια των γραμμών L. Οι στατιστικολόγοι απορρίπτουν την ύπαρξη τους, θεωρώντας ότι σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, όπως η Βρετανία ή η Γαλλία, οι ευθείες γραμμές που βρίσκονται στους λεπτομερείς χάρτες είναι φυσικό να περνούν από αρχαιολογικούς χώρους, ιερές πηγές, τύμβους και άλλα φυσικά ή τεχνητά κομβικά σημεία.

Οι μαθηματικοί επινόησαν μαθηματικούς τύπους που τους έλεγξαν με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, σε μία προσπάθεια να αποδείξουν ότι οι συμπτώσεις των ιδιαζόντων χώρων, κατά μήκος των γραμμών L, είναι τυχαίες. Δυστυχώς γι'αυτούς, η απόλυτη λογική των μαθηματικών έδειξε το αντίθετο. Η μαθηματική ανάλυση απέδειξε ότι ο παράγοντας τύχη ήταν 1:200 για κάθε γραμμή Γ που συναντούσε έξι σημεία σημαντικά και αποδεκτά ως ιερά, σε συνολική ευθεία απόσταση όχι μεγαλύτερη των πενήντα χιλιομέτρων. Σε μία γραμμή L, με επτά σημεία, ο παράγοντας τύχη ήταν 1:1000. Οι περισσότερες γραμμές L, περνούν από έξι και περισσότερα σημαντικά σημεία, σε μήκος που περιορίζεται στα 12-15 χιλιόμετρα.

Το ζήτημα της ύπαρξης των γραμμών L, ούτε από τους αρχαιολόγους δεν βρίσκει θετική αντιμετώπιση. Αντιδρούν στην πιθανή σχέση γραμμών L και αρχαιολογικών χώρων, περίπου όπως αντιδρούσαν οι άνθρωποι που πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη, όταν ο πρώτος θαρραλέος άνδρας πρότεινε ότι η γη είναι σφαιρική.

Και όμως, στις αρχές του 20ού αιώνα ένας φημισμένος Βρετανός επιστήμονας, ο βασιλικός αστρονόμος σερ Νόρμαν Λόκνερ, ερευνώντας το θέμα, βρήκε ότι ένας κεντρικός άξονας συνέδεε το Στόουνχεντζ με έναν οικισμό νεολιθικής εποχής, επάνω στον οποίο είχε οικοδομηθεί το κάστρο του Γκρόβελι. Η απόσταση ανάμεσα στο Στόουνχεντζ και το κάστρο ήταν 10 χιλιόμετρα. Στη συνέχεια διαπίστωσε ότι το Όλντ Σάρουμ, μία άλλη τοποθεσία στην κορυφή ενός λόφου όπου κτίσθηκε ο πρώτος μητροπολιτικός ναός του Σόλσμπερι, απείχε επίσης δέκα χιλιόμετρα από το Στόουνχεντζ και ότι η ίδια απόσταση χώριζε τον μητροπολιτικό ναό από το κάστρο του Γκρόβελι. Τα τρία ανωτέρω σημεία, εάν ενωθούν, σχηματίζουν ένα τέλειο ισόπλευρο τρίγωνο και αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως σύμπτωση. Αυτή ήταν η πρώτη ένδειξη ότι ο προϊστορικός άνθρωπος τοποθετούσε τους μεγαλίθους των ιερών και των οχυρών του σε προκαθορισμένα σημεία με συμμετρική διάταξη μεταξύ τους.

Οι γραμμές L είναι φορείς κοσμικής ενέργειας και εκτιμάται ότι έχουν μυστική δύναμη. Εκδηλώνονται με φυσικό τρόπο, επιδρώντας στον ανθρώπινο οργανισμό που έρχεται σε επαφή με τις πέτρες που έχουν στηθεί στα συγκεκριμένα σημεία, δημιουργώντας μια ήπια ηλεκτρική εκκένωση.
Φαίνεται πως στην αρχαιότητα, που γνώριζαν πολύ καλά την ύπαρξη των γραμμών L, είχαν βρει τον τρόπο να εκμεταλλεύονται την υπάρχουσα γήινη ενέργεια, μετατρέποντας την σε ένα είδος ηλεκτρικών εκκενώσεων, για την επίτευξη κάποιου, άγνωστου σε μας, σκοπού, ο οποίος πιθανώς να έχει σχέση με την ίδια τη γη ως οργανισμό ή με το διαστημικό χώρο.

Το 1967, ο ομότιμος καθηγητής της Μηχανικής στην Οξφόρδη Τομ Αλεξάντερ, αφού μελέτησε περισσότερες από 600 θέσεις μεγαλιθικών μνημείων της Βρετανίας και της Γαλλίας, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο προϊστορικός άνθρωπος τα είχε κατασκευάσει εκεί με εκπληκτική μηχανική ακρίβεια και αστρονομική ευθυγράμμιση. Γίνεται πλέον φανερό ότι ο προϊστορικός Ευρωπαίος, εδώ και 12.000 χρόνια, κατασκεύασε τα μνημεία και τα ιερά του με μαθηματική ακρίβεια, κατόπιν μελέτης και σχεδιασμού. Οι δε τοποθεσίες ιδρύσεως τους που επέλεγε, είχαν προφανώς γι' αυτόν μία παντοδύναμη γήινη μαγεία. Φαίνεται ότι οι γραμμές L, αυτοί οι αρχαίοι δρόμοι που διασχίζουν την Ευρώπη απ' άκρη σ' άκρη και που από τους Βρετανούς ονομάζονται "παραδοσιακές γραμμές", ακολουθούν άλλες γραμμές, μέσα στη γη, που περικλείουν κάποιου είδους ενεργειακά ρεύματα.

Μια πρώτη αναφορά στις γραμμές L μπορεί να εντοπισθεί στην εβραϊκή Βίβλο και συγκεκριμένα στις Παροιμίες 8: 1-2 «Στεκόμουν στις κορφές των λόφων, εκεί που περνούσαν οι γραμμές των μονοπατιών».

Στην Ελλάδα, ο πιο γνωστός τέτοιος δρόμος είναι ο "βασιλικός δρόμος" της Κνωσού, που συνδέει το παλάτι του Μίνωα με ένα μικρότερο ανακτορικό κτίσμα στην ευρύτερη περιοχή. Εικάζεται ότι είναι ο αρχαιότερος δρόμος στην Ευρώπη.

Ο θρύλος λέει ότι ο ίδιος ο Μίνωας υπέδειξε την πορεία και την κατασκευή αυτού του δρόμου. Τις νύχτες με πανσέληνο, οι πλάκες του βασιλικού δρόμου ακτινοβολούν και το γεγονός αυτό αποτελεί την επιφανειακή σηματοδότηση μιας ιερής γραμμής δύναμης, δηλαδή ενός ισχυρού καναλιού ενέργειας γραμμής L.

Τα αρχαία ιερατεία δεν καθόριζαν μόνο τους επιφανειακούς τόπους της γης, αλλά και την κατασκευή και κατεύθυνση υπόγειων σηράγγων, οι οποίες συνέδεαν μεταξύ τους τα υπέργεια ιερά που είχαν οικοδομηθεί σε ενεργειακά-κομβικά σημεία ή άλλως τόπους δυνάμεως. Αυτές οι σήραγγες, παράλληλες των ενεργειακών γραμμών L, είχαν αρκετή ενέργεια ώστε να πολλαπλασιάζουν στο μέγιστο το φως ενός μικρού κεριού που έτσι αρκούσε για την ευχερή διέλευση των πιστών. Ορισμένα σημεία των σηράγγων αυτών, κυρίως σε διασταυρώσεις των γραμμών L, εξέπεμπαν αρκετό φως από μόνα τους. Είναι το ίδιο φως που είδε ο Αλιστερ Κρόουλι στο εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδος, όπου είχε διανυκτερεύσει το 1903.

Υπήρχε, και διατηρείται μέχρι σήμερα, σύστημα υπόγειων στοών στην Ευρώπη και την Ελλάδα, σχετιζόμενο με τις ενεργειακές γραμμές των γεωμαγνητικών δυνάμεων και των τελλουρικών ρευμάτων, το οποίο συνδέει τα επί της επιφάνειας προϊστορικά κτίσματα, καθώς αυτά είχαν ιδρυθεί στα σημεία δυνάμεως της επιφάνειας της γης, δηλαδή σε ενεργειακά σημεία και κόμβους.

Αυτοί σι αρχαίοι τόποι λειτουργούσαν και ως σημεία διοχέτευσης της υπόγειας δύναμης προς τα έξω, σε όσους βρίσκονταν σε άμεση επαφή με το μνημείο, τον οικισμό ή το ιερό, με αποτέλεσμα να γνωρίζουμε σήμερα εκατοντάδες αρχαίες τοποθεσίες που, σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις και δοξασίες, έχουν θεραπευτικές ιδιότητες.

Στην Ελλάδα και γενικά σε όλη την Ευρώπη, ανάλογα με την εποχή και τον πολιτισμό, επάνω στα κομβικά σημεία των γραμμών L κτίζονταν βωμοί, ντολμέν, ιερά, ναοί, πόλεις ολόκληρες ή απλά στήνονταν μεγάλοι ογκόλιθοι ως ορόσημα, από τη μία ενεργειακή αρτηρία στην άλλη, που αργότερα απετέλεσαν τα σημάδια της πορείας των παραδοσιακών δρομολογίων των προσκυνητών, από τον έναν ιερό τόπο στον άλλο.

Ο προσανατολισμός των ιερών βωμών και αργότερα κονναών, καθώς και οι λεπτομέρειες των διαστάσεων και των αρχιτεκτονικών τους σχεδίων, εξαρτώνταν από την κατεύθυνση των γραμμών L στο χώρο του κτίσματος και από τις διασταυρώσεις τους. Τα κομβικά σημεία διασταύρωσης των ενεργειακών ρευμάτων καθόριζαν ακριβώς τη θέση του αδύτου του ιερού ή του ναού, διότι ήταν γενική η πεποίθηση πως η θετική ουράνια επιρροή συνδυαζόταν με άριστα αποτελέσματα σ' αυτά ακριβώς τα δυναμικά σημεία. Υπάρχουν αρκετές ευνοημένες περιοχές στην Ευρώπη αλλά και σε όλη τη γη, όπου οι μαγνητικές και άλλες αιθερικές δυνάμεις της γίνονται εύκολα αντιληπτές από άτομα ευαίσθητα στη ραβδοσκοπία ή από το συναίσθημα ανανέωσης και ψυχικής ευφορίας που προκαλούν στον άνθρωπο, έστω και με ολιγόλεπτη παραμονή εκεί.

Είναι γνωστό πως ο καθεδρικός ναός της Σαρτρ, στη Γαλλία, χτίστηκε πάνω σε ένα μεγάλο προϊστορικό χωματουργικό έργο (όπως και ο πύργος του Αγίου Ιακώβου στο Παρίσι), με μία υπόγεια αίθουσα ως φυσικό σημείο συνάντησης πολλών ισχυρών μαγνητικών ρευμάτων της γης. Η Αούρδη πάλι και το Καρνάκ (της Γαλλίας), όπως και το Γκλάνστονμπερι στην Αγγλία, η Ιόνα στη Σκωτία και η Φάτα στην Ιρλανδία, είναι τέτοια σημεία εκροής δημιουργικών δυνάμεων.

Η ισχύς και η δραστηριότητα των τελλουρικών-μαγνητικών ρευμάτων (γραμμές L) επηρεάζονται από τη σύσταση και το ανάγλυφο του εδάφους από το οποίο περνούν: σε σταθερό και επίπεδο έδαφος είναι γαλήνια και ομαλά, ενώ σε ανώμαλα και βραχώδη εδάφη τα ρεύματα εμφανίζονται βίαια και ταραγμένα, αντιδρώντας με τα στοιχεία εκείνα που προκαλούν μαγνητικές θύελλες ή πολικούς φωτισμούς. Κοντά σε γεωλογικά ρήγματα ή ηφαίστεια, η έντονη εκπομπή ραδιενεργού ακτινοβολίας από τη λιθόσφαιρα προς την επιφάνεια της γης δημιουργεί διαταραχές μαγνητικών ρευμάτων.

Η δύναμη και η κατεύθυνση των τελλουρικών ρευμάτων του μαγνητικού πεδίου της γης, των γραμμών L δηλαδή, επηρεάζονται και από διάφορους άλλους παράγοντες, τη συνισταμένη των οποίων προφανώς ήξεραν να υπολογίσουν οι αρχαίοι.
Έτσι γνώριζαν τη σχετική απόσταση και θέση των ουρανίων σωμάτων του ηλιακού μας συστήματος ως προς τη γη. Ιδιαίτερα μάλιστα, του Ηλίου και της Σελήνης (Απόλλων και Αρτεμις). Ο Ήλιος επιβάλλει έναν ημερήσιο ρυθμό που αυξομειώνεται υπό την επιρροή του σεληνιακού κύκλου. Η Σελήνη επηρεάζει ακόμα και το αόρατο μαγνητικό ρεύμα της γης που συνδυάζεται με το φαινόμενο των παλιρροιών. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι ασχολούνταν τόσο με τις φάσεις της Σελήνης, που φαινομενικά δεν έχουν καμία επιρροή επάνω στη γη, εκτός από τη μαγνητική. Όμως, ήταν πολύ γνωστό κάποτε ότι ορισμένες εποχές του έτους, και κυρίως γύρω από τις ημέρες των ηλιοστασίων και των ισημεριών, οι γραμμές L, ζωογονούνται από ένα ρεύμα αόρατης ενέργειας, το οποίο αυξομειώνεται ανάλογα με τη σεληνιακή ακτινοβολία, προσφέροντας στο έδαφος ιδιαίτερη γονιμότητα.

Σίγουρα οι αρχαίες εποχιακές τελετές και οι πάνδημες γιορτές με τις "περιφορές" ομοιωμάτων ενός πλοίου (Αίγυπτος, Παναθήναια, Χριστουγεννιάτικα κάλαντα μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ςττην Ελλάδα) ή ενός ξόανου, συνήθως πεσμένου από τον ουρανό, προκαλούσαν με τις παλμικές δονήσεις της μουσικής και των ύμνων προς τους θεούς, την αύξηση του υπεδάφιου μαγνητισμού και επέκεινα τη ζωτικότητα των ανθρώπων και την ανάπτυξη των φυτών, χάρη στα οποία ζούσαν και προόδευαν οι αρχαίες πραπογενείς κοινωνίες.

Σήμερα, στο Πιεμόντε της Β. Ιταλίας, υπάρχει η πολιτεία του Νταμανχούρ, η οποία ιδρύθηκε πάνω στη διασταύρωση πολλών γραμμών L, με βάση τους αρχαίους νόμους της Ιερής Γεωγραφίας. Κατασκευάσθηκε λοιπόν μέσα στην πλαγιά του βουνού Βιντράκο ένα ναοδομικό συγκρότημα όπου ο άνθρωπος μπορεί να έρθει σε επαφή με τις αρχέγονες δυνάμεις της φύσης και τα γήινα ενεργειακά ρεύματα. Η αρχιτεκτονική δομή του ναού είναι τέτοια, που του επιτρέπει να λειτουργεί σε πρακτικό, συμβολικό και υπερβατικό επίπεδο, εκμεταλλευόμενος τα επιτόπια τελλουρικά ρεύματα και δημιουργώντας μια γέφυρα ανάμεσα σας ουράνιες και τις χθόνιες δυνάμεις, το πνεύμα και την ύλη, τον άνθρωπο και τη γη.

Ιερά, μαντεία και πεδία μαχών στην Αρχαία Ελλάδα

Η επιλογή των χώρων των ιερών, των μαντείων, αλλά και των πεδίων μαχών γινόταν με τρόπο τέτοιο, ώστε να αντλείται δύναμη από την ήδη σε αυτούς τους χώρους υφιστάμενη ηλεκτρομαγνητική και πνευματική ενέργεια, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, την υλοποιούμενη μαχητική παρουσία των προγόνων, των θεών, των ημιθέων και των ηρώων. Γνωστά σχετικά παραδείγματα έχουμε στην Τροία, τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, την Ισσό και τις Θερμοπύλες, την ιερή πύλη των Αμφικτιονιών.

Κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου η συμμετοχή των ολυμπίων θεών υπήρξε τόσο έντονη που ο Όμηρος θρυλεί τον τραυματισμό του Άρη από την Αφροδίτη.

Στη μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ., 10.000 Αθηναίοι και 1.000 Πλαταιείς αντιμετώπισαν νικηφόρα 200.000 Πέρσες, άριστα εξοπλισμένους.

Σύγχρονοι Ευρωπαίοι στρατιωτικοί εκφράζουν αμφιβολίες για τα πραγματικά γεγονότα και τους αριθμούς γιατί, στη λογική της στρατιωτικής επιστήμης, ουδέποτε τόσοι λίγοι αντιμετώπισαν τόσους πολλούς σε ανοιχτό πεδίο μάχης. Η σπουδή που έδειξαν οι Αθηναίοι, σπεύδοντας στον Μαραθώνα, χωρίς να περιμένουν τη συμμετοχή των Σπαρτιατών, οφείλετο στη βοήθεια που ανέμεναν από την ιερότητα του χώρου. Τα ιερά του Μαραθώνα, εάν συνδεθούν μεταξύ τους, σχηματίζουν το ζώδιο του Σκορπιού, του οποίου κυβερνήτης είναι ο Αρης. Γεγονός ενδεικτικό της προστασίας που απολάμβανε ο τόπος. Απέναντι από το ζώδιο του Σκορπιού είναι αυτό του Ταύρου.

Στις τοπικές αθηναϊκές παραδόσεις αναφέρεται ένας ταύρος που είχε φέρει ο Ηρακλής από την Κρήτη και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές στον Μαραθώνα, Γι' αυτό και τον σκότωσε ο Θησέας. Ο ταύρος ήταν ένα από τα εμβλήματα της περσικής αυτοκρατορίας και είναι φανερός ο συμβολισμός. Οι Αθηναίοι θεώρησαν βέβαιη τη βοήθεια του Αρη και του Θησέα, εφόσον η μάχη θα γινόταν την κατάλληλη σεληνιακή ημέρα. Αυτός ήταν ο λόγος που περίμεναν ορισμένες ημέρες, στρατοπεδευμένοι, χρονοτριβώντας, χωρίς να μαρτυρούν τις διαθέσεις τους. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή και η ήττα των Περσών παροιμιώδης.

Ωστόσο, ελάχιστοι θυμούνται τις αναφορές των Ελλήνων ιστορικών για τους θεούς που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων.

Ο Ηρόδοτος διηγείται την περίπτωση του Αθηναίου οπλίτη Επιζήλου του Κουφαγόρου, ο οποίος, χωρίς καν να πληγωθεί, έχασε την όραση του εξαιτίας μιας ξαφνικής λάμψης που συνόδευσε την εμφάνιση ενός γίγαντα οπλίτη (Θεός Άρης) με γένια που σκέπαζαν την ασπίδα του, ο οποίος άρχισε να μάχεται τους Πέρσες στρατιώτες.

Ο Παυσανίας αναφέρει την ξαφνική εμφάνιση ενός γίγαντα χωρικού, ο οποίος σκότωνε τους βαρβάρους με το άροτρο του. Με το πέρας δε της μάχης εξαφανίσθηκε. Οι Αθηναίοι, θέλοντας να μάθουν για τον άγνωστο σύμμαχο, ρώτησαν τον Απόλλωνα των Δελφών, ο οποίος τους συμβούλευσε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο.

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «πολλοί από εκείνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα εναντίον των Μήδων πίστευαν ότι είδαν το φάντασμα του πάνοπλου Θησέα μπροστά τους, να ορμά εναντίον των βαρβάρων». Μια ανάλογη ιστορία διασώζει ο Αιλιανός, τον δεύτερο μ.Χ. αιώνα, για ένα υπερβολικά μεγαλόσωμο και άγριο σκυλί, που μαχόταν με τα δόντια δίπλα στους Αθηναίους. Αυτοί, για να το τιμήσουν το απεικόνισαν στην Ποικίλη Στοά. Στην ίδια τοιχογραφία εικονιζόταν και ο Ηρακλής, για τον οποίο έλεγαν ότι είχε λάβει μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και γι' αυτό οι Μαραθώνιοι πρώτοι τον λάτρεψαν σαν θεό.

Ο χώρος που διεξήχθη η ναυμαχία της Σαλαμίνας είχε επιλεγεί από το ελληνικό ιερατείο χάρη στον περίφημο χρησμό των Δελφών για τα ξύλινα τείχη, όπως τον ερμήνευσε ο Θεμιστοκλής ο οποίος, προκειμένου να παρασύρει τον Ξέρξη στη Σαλαμίνα, υποκρίθηκε ότι πρόδιδε την πατρίδα του.

Γιατί όμως επέλεξε τη Σαλαμίνα; Διότι ο παράλληλος που διέρχεται από την Αθήνα και για τον οποίο κάνει λόγο ο Ερατοσθένης, και ο πρώτος μεσημβρινός που διέρχεται από την Ελευσίνα, τέμνονται στην είσοδο του κόλπου της Σαλαμίνας, που βρίσκεται απέναντι από την Ελευσίνα και χαίρει της προστασίας του ιερού.
Επομένως, η επιλογή του χώρου του κόλπου της Σαλαμίνας από τον Θεμιστοκλή φαίνεται πως έγινε βάσει γνώσεως του ότι ο χώρος αυτός ήταν τόπος δυνάμεως για τους Έλληνες και ότι θα τους προσεφέρετο βοήθεια αστρικών οντοτήτων, δηλαδή των θεών. Αυτό τεκμαίρεται, αφενός μεν από την έκβαση της ναυμαχίας,αφετέρου δε από τις μαρτυρίες του Ηροδότου, σύμφωνα με τις οποίες, την παραμονή της ναυμαχίας σηκώθηκε ένα σύννεφο σκόνης από την Ελευσίνα, όμοιο σε έκταση με αυτό που θα σήκωναν 30.000 άνδρες επελαύνοντες, ενώ. παράλληλα, μέσα από το σύννεφο ακουγόταν η φωνή του μυστικού Ιάκχου των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Το σύννεφο της σκόνης και η φωνή σηκώθηκαν ψηλά στον ουρανό και απομακρύνθηκαν προς την Σαλαμίνα, όπου ήταν το στρατόπεδο των Ελλήνων. Τότε, ο Αθηναίος εξόριστος Δίκαιος και ο Σπαρτιάτης Δημάρατος, που είχαν ακολουθήσει τα περσικά στρατεύματα και παρατηρούσαν το γεγονός, κατάλαβαν ότι με τη βοήθεια του ιερατείου της Ελευσίνας και των θεών οι Έλληνες θα νικούσαν στην επικείμενη ναυμαχία.

Πολύ αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος κατά την εκστρατεία του στην Ασία φαίνεται πως κινήθηκε βάσει της γνώσης των γεωδαιτικών παραμέτρων που υπεδείκνυαν τα Απολλώνια μαντεία. Αυτό προκύπτει από τις συντεταγμένες των πόλεων που ίδρυσε, αλλά και διότι, πέρα από κάθε στρατιωτική τακτική και στρατηγική, εγκαταστάθηκε με το στρατό του στην Ισσό, στο πιο ακατάλληλο σημείο για μάχη, περιμένοντας την επίθεση του Δαρείου.

Κατά την βυζαντινή περίοδο, εμφανίσεις υλοποιημένων πνευμάτων έχουμε στην Κωνσταντινούπολη, την εποχή της πολιορκίας της από τους Αβάρους, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα κ.α. Η Κωνσταντινούπολη είχε επιλεγεί ως Νέα Ρώμη, με παραμέτρους γεωδαισίας, γι' αυτό δεν πρέπει να εντυπωσιάζει το γεγονός ότι η Ρώμη και η Νέα Ρώμη απέχουν την ίδια απόσταση από το μαντείο της Δωδώνης, ούτε ότι η Νέα Ρώμη αποτελεί κέντρο κύκλου στην περιφέρεια του οποίου βρίσκονται η Δωδώνη, η Σπάρτη και η Κνωσός.

Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του '40, σημειώθηκαν και πάλι εμφανίσεις υπερμάχων σε ορισμένα σημεία του μετώπου, όπου οι ηλεκτρομαγνητικές συνθήκες του χώρου το ευνοούσαν.

Ανακεφαλαιώνοντας, συμπεραίνουμε ότι οι Έλληνες από την απώτατη αρχαιότητα, γνωρίζοντας την ύπαρξη των γεωπαθολογικών σημείων της γης ή δικτύων Hartmann, όπως ονομάζονται σήμερα, τα ουδετεροποιούσαν επιτυχώς με την κατάλληλη δόμηση, διευθέτηση και διασπορά των κύριων οικοδομημάτων τους. Απόρροια αυτού ήταν η αύξηση της ισχύος του μαγνητικού πεδίου της γης, με ανάλογα αποτελέσματα σε όλους τους έμβιους οργανισμούς.

Σε πρόσφατα πειράματα που έγιναν με ποντίκια, αποδείχθηκε ότι όταν τοποθετούνται σε πολύ αδύναμο μαγνητικό πεδίο, δεν πολλαπλασιάζονται γρήγορα, χάνουν το τρίχωμα τους, γίνονται πιο πειθήνια και πεθαίνουν πρόωρα. Το πόσο επιτυχής ή άστοχος είναι ο συσχετισμός των ποντικιών με τον σύγχρονο άνθρωπο δεν είναι απόλυτα γνωστό. Είναι γνωστό όμως ότι, εδώ και 1.500 χρόνια, η ισχύς του μαγνητικού πεδίου της γης μειώνεται συνεχώς και εάν εξακολουθήσει με τον ίδιο ρυθμό μέσα στα επόμενα 200 χρόνια, θα εξαφανισθεί, οδηγώντας στην επόμενη αναστροφή των πόλων του πλανήτη και στην επανέναρξη της βιολογικής εξέλιξης. Η ιδέα της αναστροφής των πόλων δεν είναι αποκύημα της φαντασίας ούτε σχήμα λογοτεχνικό, αλλά πηγάζει από τη λογική και επιστημονική ερμηνεία χωρίων του Πλάτωνα, ο οποίος, μεταφέροντας γνώσεις μιας προκατακλυσμιαίας εποχής, αναφέρει κάτι που μόνο με τη θεωρία της αλλαγής των πόλων της γης, λόγω στροφής του κατακόρυφου άξονα της κατά 90° -180", μπορεί να εξηγηθεί:

«Το περί της μεταβολής δύσεως τε και ανατολής ηλίου και των άλλων αστέρων, ως άρα όθεν μεν ανατέλλει νυν, είς τούτον τότε τον τόπον εδύετο, ανέτελλε δ' εκ του εναντίου...»
(«Έγινε - στο παρελθόν - μεταβολή της δύσεως και της ανατολής του ηλίου και των άλλων άστρων, έτσι ώστε έδυαν τότε σ' εκείνο το σημείο απ' όπου τώρα ανατέλλουν και ανέτελλαν από το αντίθετο σημείο...») και συνεχίζει στο ίδιο βιβλίο:" «...την του παντός φοράν τότε μέν εφ' α νυν κυκλείται φέρεσθαι, τότε δ' έπι τά εναντία...» («Η κίνηση του Σύμπαντος, άλλοτε έχει την κατεύθυνση της σημερινής κυκλικής πορείας κι άλλοτε την αντίθετη...»).

Η γνώση των Γραμμών L

Εκτός των άλλων, οι Έλληνες υπήρξαν γνώστες των τελλουρικών ρευμάτων ή γραμμών L, όπως και αυτό φαίνεται από τη διάταξη που έχουν στο χώρο τα σημαντικά ιερά και οι πόλεις. Τουλάχιστον ανά τρία, βρίσκονται σε ευθεία, ακολουθώντας κάποια γραμμή L, όπως για παράδειγμα οι:

Αθήνα - Ελευσίνα - Δελφοί,
Θήβα - Τανάγρα - Αμφιάρειο,
Χαλκίδα - Θήβα - Ολυμπία,
Χαλκίδα - Αμφιάρειο - Δήλος,
Χαλκίδα - Κρομμυών - Σπάρτη,
Χαλκίδα - Σούνιο - Κνωσός κ.λπ.

Σχετικά με τη Χαλκίδα, πρέπει να τονισθεί ότι υπήρξε πανάρχαιο σημείο αναφοράς του ελληνικού γεωδαιτικού τριγωνισμού, λόγω του ιδιάζοντος μαγνητικού της πεδίου, όπως αυτό παρατηρείται στον πορθμό του Ευρίπου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ναοί των αρχαίων Ελλήνων χτίζονταν σε περιοχές με πολλά υπόγεια ρεύματα και ότι σε όλα σχεδόν τα μεγάλα ιερά όπως των Δελφών, που δεν είναι άμεση η πρόσβασησε υπόγειο ρεύμα, υπάρχουν υπόγειες δεξαμενές και αγωγοί που μεταφέρουν το νερό σ' αυτές. Οι αρχαιολόγοι αδυνατούν να προσδιορίσουν επακριβώς τη χρήση των υπογείων ρευμάτων και των δεξαμενών στα αρχαία ιερά. Οι θέσεις ιερών και πόλεων οπωσδήποτε δεν είναι τυχαίες. Αυτό φαίνεται από τις μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων.

Ο Ηρόδοτος πρώτος αναφέρει ότι «η απόσταση της αιγυπτιακής Ηλιούπολης από τη θάλασσα είναι σχεδόν ίση με την απόσταση της από την Αθήνα, μετρώντας από το βωμό των δώδεκα θεών ως την Πίσα, στο ναό του Ολυμπίου Διός».

Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά είναι αποκαλυπτικότατος λέγοντας πως «τα ιδρύματα δε τα καθιερωμένα δια την λατρείαν των θεών, ου μόνον εις τον κατάλληλον τόπον δέον να είναι ιδρυμένα αλλά και εις τον αυτόν, εκτός εάν ο νόμος ορίζει άλλως ή μαντείον τι πυθόχρηστον».Είναι σαφείς λοιπόν και αποκαλυπτικές οι απόψεις για τον αρχικό σχεδιασμό ο οποίος δεν γινόταν στην τύχη, εκτός από τους μικρούς Δήμους ήσσονος σημασίας.

Όπως λέει ο Παυσανίας «οι δε μικροί Δήμοι της Αττικής που καθένας εξ αυτών κτίσθηκε στην τύχη», υπονοώντας εμμέσως, πλην σαφώς, ότι οι μεγάλοι Δήμοι είχαν κτισθεί κατόπιν μελέτης. Στη συνέχεια «Δήμος εστί Μαραθών ίσον της πόλεως των Αθηναίων απέχων και Καρύστου της εν Ευβοία».

Την ύπαρξη γεωδαισίας παραδέχεται και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, χωρίς να εξηγεί τη χρήση της:«Η γεωδαισία ποιείται τας διαιρέσεις ου μόνον εις ισότητας, αλλά και κατά λόγους και αναλογίας».

Πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι θέσεις των σημαντικών κτισμάτων των Ελλήνων αφορούσαν ένα πολυπλοκώτερο σχέδιο πέρα από τις απλές ευθείες. Για την καλύτερη σήμανση των ενεργειακών ρευμάτων (γραμμών L) από τη μια πόλη στην άλλη, υπήρχαν κατά διαστήματα ποικίλοι βωμοί, οι οποίοι επιτελούσαν διπλό έργο: σηματοδοτούσαν την ενεργειακή γραμμή και, σε συνδυασμό μεταξύ τους, ουδετεροποιούσαν τον ευρύτερο χώρο, όπως γινόταν στα προϊστορικά χρόνια με τα μενχίρ που τοποθετούσαν μεταξύ των ντολμέν.

Σήμερα, έχουν απομείνει ελάχιστα μενχίρ [μόνο σε τέσσερα σημεία του ελληνικού χώρου υπάρχουν ακόμα μακρόλιθοι (μενχίρ), όλα ύψους από 1,5 έως 2,5 μέτρων. Στην Άνω Μερά της Μυκόνου, ένα άλλο έξω από την Έδεσσα που φέρει την επιγραφή ΜΑ (η πελασγική λέξη για τη μητέρα-θεά), ένα άλλο στη Μελιταία Θεσσαλίας με ανάγλυφες παρασταθείς και τέλος ε'να ζεύγος μακρολίθων στο χωριό Πελεκάνος Μακεδονίας] και ελάχιστοι βωμοί που γλίτωσαν από το σάρωμα των οπαδών της νέας θρησκείας.

Απόδειξη του ότι το σύστημα της δόμησης των βωμών και ιερών ήταν λειτουργικό και αποδοτικό παρέχει ο τρόπος με τον οποίον ο Επιμενίδης ο Κρης (του οποίου συγγραφικό έργο ήταν τοΧρησμοί και Καθαρμοί), πέτυχε την κάθαρση των Αθηνών από την πανούκλα, την οποία είχε επιφέρει το "κυλώνειον άγος", ιδρύοντας διάφορους βωμούς σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης των Αθηνών. Και αυτό, γιατί κάθε χώρος έχει μια βασική δομή, έναν κραδασμό τον οποίο, εάν εντοπίσουμε, μπορούμε να έλθουμε σε πλήρη συντονισμό μαζί του και στη συνέχεια να επικοινωνήσουμε, στο υλικό πλέον επίπεδο των πέντε αισθήσεων, με την πνευματική οντότητα - θεό, ημίθεο, ήρωα, άγιο ή δαίμονα - που διέπει και κυριαρχεί στον συγκεκριμένο χώρο.

Η προσχεδιασμένη τοποθέτηση ιερών σε χώρους σχετικών δονήσεων αυξάνει ή μειώνει τις δονήσεις αυτές, ανάλογα με την αρχιτεκτονική του κτίσματος και τα οικοδομικά υλικά του. Το σωστό, δηλαδή, σχήμα του κτιρίου (πυραμιδοειδές, κυκλικό ή θολωτό) και η ορθή επιλογή των οικοδομικών του υλικοίν, το κάνουν να λειτουργεί ως ένας, εν δυνάμει, "συσσωρευτής" ενεργειακών κραδασμών, θετικών, θεραπευτικών, αποτροπαϊκών ή αρνητικών ανάλογα με τον σκοπό ανεγέρσεως του κτιρίου.

Επιπροσθέτως, δρουν και οι δονήσεις που προσλαμβάνει το οικοδόμημα από τελετουργίες.

Πηγή