Πως κατασκευάστηκαν τα μεγαλιθικά μνημεία;
Μία βασική ερώτηση για όλα τα μεγαλιθικά μνημεία είναι, γιατί χρησιμοποίησαν για την κατασκευή τους τόσο τεράστιους ογκόλιθους, αφού θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί πολύ ευκολότερα με μικρότερες πέτρες? Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι ήθελαν να εντυπωσιάσουν όποιον έβλεπε το οικοδόμημα και μία άλλη ότι απλά δεν είχαν σκεφτεί να χρησιμοποιήσουν μικρότερες πέτρες. Η μόνη απάντηση όμως που δικαιολογεί την χρήση τόσο μεγάλων ογκόλιθων είναι ότι υπήρχαν μέθοδοι ανύψωσης και μεταφοράς τους τέτοιες που δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο να τους χρησιμοποιήσουν με ευκολία.
Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι λαοί μπορεί να γνώριζαν την τέχνη του μετεωρισμού, μέσω ήχων ή κάποιας άλλης μεθόδου, που τους επέτρεπε να χειριστούν τα ογκώδη αντικείμενα με ευκολία.
Οι αιγυπτιακές πυραμίδες για παράδειγμα έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης για πολλά χρόνια. Το γεγονός είναι ένα : ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πραγματικά το πώς ακριβώς, το πότε και από ποιους κατασκευάστηκαν
Οι εκτιμήσεις της «επικρατούσας επιστήμης» υποστηρίζουν ότι χρειάστηκαν 4.000 με 5.000 άτομα που δούλευαν επί 20 χρόνια για την μεγάλη πυραμίδα, χρησιμοποιώντας σχοινιά, τροχαλίες, κεκλιμένες ράμπες, εξυπνάδα και φυσικά πολλή βία.
Κάτι τέτοιο ΙΣΩΣ να ήταν δυνατόν να είχε συμβεί αν υπήρχαν ιστορικές αναφορές και αρχεία των αιγυπτίων να το επιβεβαιώνουν. Φυσικά όμως δεν υπάρχει τίποτα γραπτό για καμία μεγαλιθική κατασκευή. Υπάρχει όμως μία αναφορά σε ένα κείμενο του Άραβα ιστορικού Abul Hasan Ali al-Masudi, γνωστού και σαν ¨Ηρόδοτου¨ της Αραβίας. Ο Masudi είχε ταξιδέψει σε ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου και είχε γράψει μία τριαντάτομη ιστορία.
Περιέγραψε μέσα στο έργο του και το πώς μεταφέρθηκαν οι ογκόλιθοι στην Γκίζα για την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας. Αναφέρει λοιπόν : Πρώτα πρώτα ένας μαγικός πάπυρος τοποθετήθηκε κάτω από την πέτρα που έπρεπε να μεταφερθεί. Κατόπιν η πέτρα χτυπήθηκε με μία μεταλλική ράβδο και αυτό προκάλεσε την αιώρηση της πέτρας. Έπειτα η πέτρα κινήθηκε κατά μήκος ενός δρόμου στρωμένου με πέτρες, που είχε δεξιά και αριστερά φράχτη με μεταλλικές ράβδους. Η πέτρα ταξίδεψε για μία απόσταση περίπου 50 μέτρων και έπειτα έκατσε στο έδαφος. Η διαδικασία επαναλαμβανόταν έπειτα έως ότου έφτανε στο κατάλληλο σημείο.
Γνωρίζοντας ότι οι πυραμίδες ήταν ήδη χιλιάδες έτη παλαιότερες από την εποχή που έγραψε ο Masudi αυτή την ιστορία, πρέπει να αναρωτηθούμε από πού πήρε τις πληροφορίες που έγραψε. Μήπως ήταν μία μέρος της προφορικής ιστορίας της Αιγύπτου που περνούσε από γενιά σε γενιά? Ίσως αυτό να δείχνουν οι ασυνήθιστες λεπτομέρειες της ιστορίας. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και μία φανταστική ιστορία που δημιούργησε ο ίδιος λόγω του θαυμασμού του για τις πυραμίδες, που τον έκαναν να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κατασκευαστής τους θα έπρεπε να είχε ιδιαίτερα μαγικές ικανότητες.
Επειδή όμως οι ιστορικό γράφουν αυτά που βλέπουν και ακούνε, τι μπορεί να συνέβη? Μήπως το χτύπημα του βράχου δημιούργησε δονήσεις που οδήγησαν σε ηχητικό μετεωρισμό? Ή μήπως ο δρόμος με τις μεταλλικές ράβδους δημιουργούσε μαγνητικό μετεωρισμό? Στις μέρες μας σε παρόμοια πειράματα οι επιστήμονες κατόρθωσαν να μειώσουν το βάρος μικρών αντικειμένων και να τα κάνουν να αιωρηθούν μέσα σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία.
Μία άλλη πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά μετεωρισμού γίνετε και στο βιβλίο ενός Σουηδού γιατρού ονόματι Jarl, ο οποίος αφού πήγε καλεσμένος σε ένα μοναστήρι στα Ιμαλάια το 1939 για να θεραπέυσει έναν υψηλόβαθμο Λάμα, είδε ότι οι μοναχοί για να μεταφέρουν μεγάλα κομμάτια πέτρας, με σκοπό να κλείσουν το στόμιο μία σπηλιάς σε ύψος 250 μέτρα από το έδαφος, χρησιμοποιούσαν μία πολύ παράξενη μέθοδο. Τοποθετούσαν τα κομμάτια που ήταν για μεταφορά πάνω σε έναν ειδικά γυαλισμένο βράχο με μία κοιλότητα στο κέντρο του, και στην συνέχεια παρέτασσαν 19 μουσικά όργανα σε ένα τόξο 90 μοιρών και σε απόσταση 63 μέτρων από τον γυαλισμένο βράχο που πάνω του υπήρχε η πέτρα που θα μεταφερόταν. Όταν τα όργανα άρχισαν να παίζουν όλα μαζί και οι μοναχοί να τραγουδούν μία προσευχή προκλήθηκε ένας απίστευτος θόρυβος που σταδιακά αυξανόταν. Μετά από 4 λεπτά μουσικής και προσευχής η πέτρα άρχισε να ταλαντεύεται και στην συνέχεια αφού απογειώθηκε προς την κατεύθυνση της σπηλιάς, προσγειώθηκε στην είσοδο της. Ο Jarl αναφέρει ότι μέσα σε μία ώρα μεταφέρθηκαν κατ αυτόν τον τρόπο έξι μεγάλες πέτρες.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν και η παραπάνω ιστορία συνέβη πραγματικά ή αν ήθελε ο συγγραφέας απλά να εντυπωσιάσει με αυτά που υποτίθεται ότι είδε στο μακρινό Θιβέτ.
Σε άλλα μεγαλιθικά μνημεία ανά τον κόσμο οι ερευνητές έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, δηλαδή πως μπόρεσαν οι άνθρωποι που κατασκεύασαν αυτά τα μνημεία να μεταφέρουν χιλιόμετρα μακριά από το σημείο κοπής τους τεράστιους ογκόλιθους, να τους ανυψώσουν και να τους τοποθετήσουν στην θέση τους με τόση ακρίβεια και μαεστρία. Όλα αυτά τα μνημεία έχουν ως κοινό σημείο τον τρόπο κατασκευής τους που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Δείτε μερικά παραδείγματα:
-Ο ναός του Δία στο Μπάαλμπεκ του Λιβάνου. Εκεί ο ναός είναι χτισμένος πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα που αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους. Τρεις από αυτούς είναι από τους μεγαλύτερους που έχει επεξεργαστεί και μεταφέρει ποτέ ο άνθρωπος. Κάθε ογκόλιθος υπολογίζεται ότι ζυγίζει τουλάχιστον 1.000 τόνους! Στο λατομείο από το οποίο κόπηκαν οι ογκόλιθοι υπάρχει εγκαταλελειμμένος άλλος ένας, γνωστός με το όνομα Hajar El Hibla ( η πέτρα της εγκύου), ο οποίος είναι η ο μεγαλύτερος ογκόλιθος που κόπηκε ποτέ από ανθρώπους. Ζυγίζει 1.200 τόνους και υπολογίζεται ότι θα απαιτούσε την δύναμη 16.000 ατόμων για να κινηθεί!
- Ο ναός του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ είναι χτισμένος επίσης πάνω σε τεχνητή πλατφόρμα και οι ογκόλιθοι που την αποτελούν ζυγίζουν μέχρι 600 τόνους. Η πλατφόρμα είναι πολύ αρχαιότερη του πρώτου ναού και αποτελούσε την βάση του ναού του Σολυμίου Διός που πάνω στα ερείπια του χτίστηκε ο ναός του Σολομώντα. Έτσι η αρχαία πόλη ¨Σόλυμα¨ των Ελλήνων, έγινε τα Ιεροσόλυμα των εβραίων.
-Στο Τιαχουανάκο της Βολιβίας, σε υψόμετρο 4.000 μέτρων, δεσπόζει ένα εντυπωσιακό μνημείο αποκαλούμενο Puerta del Sol (πύλη του Ήλιου). Η περίπλοκα χαραγμένη πύλη ζυγίζει πάνω από 10 τόνους και είναι μυστήριο το πώς μεταφέρθηκε στην θέση της.
-Στο Ναν Μαντόλ, στο νησί Pohnpei, πρωτεύουσα της ομοσπονδίας της Μικρονησίας, υπάρχει μια μεγάλη ερειπωμένη πόλη κατασκευασμένη περίπου το 200 προ Χριστού. Η πόλη αποτελείται από εκατοντάδες συσσωρευμένα πέτρινα δοκάρια που το καθένα έχει μήκος περίπου 6 μέτρα και διάμετρο μεγαλύτερη των 30 πόντων. Συσσωρευμένα όπως τα καυσόξυλα αποτελούν τους τοίχους που έχουν 12 μέτρα ύψος και έξι μέτρα πάχος. Κάθε δοκάρι ζυγίζει 2.5 τόνους. Το συγκεκριμένο μνημείο είναι μέσα στο νερό και οι πέτρινες κατασκευές δημιουργούν ένα είδος τεχνητών νησιών που στο σύνολο τους αποτελούν μία ολόκληρη πόλη. Πως μεταφέρθηκαν όμως και ανυψώθηκαν εκεί, δεδομένης και της μεγάλης δυσκολίας λόγω του νερού, κανείς δεν ξέρει. Οι επίσημη εξήγηση όμως που δίνουν οι αρχαιολόγοι είναι ότι μεταφέρθηκαν εκεί με πιρόγες (!) ξεχνώντας όμως ότι μιλούν σε νοήμονες ανθρώπους!
Πέρα από τα λίγα παραδείγματα όμως υπάρχουν παρόμοιες κατασκευές διάσπαρτες σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά στην Ελλάδα. Η πόλη της Τίρυνθας (έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου), τα δρακόσπιτα, οι τάφοι και τα ανάκτορα των Μυκηνών και άλλα πολλά. Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως τα μεγαλιθικά μνημεία στέκουν στην θέση τους για χιλιάδες χρόνια και κρυφογελούν μεταξύ τους λέγοντας μας “ αν μπορείτε εξηγήστε μας!”
Σίγουρα υπήρχε κάποιος πιο εύκολος τρόπος που θα επέτρεπε να ολοκληρωθεί το έργο σε λιγότερο χρόνο και με λιγότερες θυσίες. Τι τρόπος θα μπορούσε να υπάρξει όμως σε μία τόσο αρχαία εποχή, όπου η μηχανική και οι εφαρμογές τις βρισκόταν ακόμη σε βρεφικό επίπεδο;
Μήπως όμως η τεχνολογία και η γνώση είχαν φτάσει σε στάδιο πολύ ανώτερο από το σημερινό; Μήπως μας κρύβουν αυτά που δεν θέλουν να ξέρουμε; Πολλά ευρήματα μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα αλλά χάνονται μέσα στις αποθήκες των μουσείων λόγω της φίμωσης που έχει επιβληθεί στην επιστημονική κοινότητα.
Οι απανταχού αρχαιολόγοι φοβούνται να μιλήσουν για κάτι που δεν ταιριάζει με την συμβατική ιστορία, για να μην τους θεωρήσουν γραφικούς ή ακόμη και τρελούς και χάσουν την θέση τους.
Αναρωτιέμαι γιατί τόση υποκρισία.
Ευτυχώς όμως δεν έχουν χαθεί όλα τα ευρήματα και κάποια από αυτά έχουν ξεφύγει από την προσοχή τους, φροντίζοντας όμως να τα γελοιοποιήσουν στα μάτια του πλήθους. Αυτό είναι και το βασικό όπλο τους για να μας κρατάνε ναρκωμένους και να παίζουν τα παιχνίδια τους στις πλάτες μας. Παιχνίδια που η ανθρωπότητα έχει πληρώσει, στην κυριολεξία, με το αίμα της τόσους αιώνες.
Η αρχαία γνώση υπήρχε. Γνώση που κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό από τα τότε ιερατεία και με το πέρας του χρόνου χάθηκε για πάντα. Μόνο με την πρόοδο της επιστήμης και της έρευνας καταφέραμε να ανακαλύψουμε ένα μικρό τμήμα αυτής της γνώσης των αρχαίων που και πάλι όμως δεν είναι αρκετό για να κατανοήσουμε πλήρως το μέγεθος της.
Υπάρχουν αναφορές που κάνουν λόγω για τεχνικές, που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν για να κατασκευαστούν τα μεγαλιθικά μνημεία, τόσο παράξενες και μυθικές που διαταράσσουν τις ισορροπίες ανάμεσα στον θρύλο και την πραγματικότητα. Η υγροποίηση των βράχων είναι μία τέτοια παράξενη αναφορά που όμως θα μπορούσε να εξηγήσει πλήρως τον τρόπο που κατασκεύαζαν οι αρχαίοι όλα αυτά τα κολοσσιαία κατασκευάσματα χωρίς τα ενδιάμεσα κενά που δεν μπορεί να εξηγήσει η σύγχρονη συμβατική αρχαιολογία.
Η πρώτη αναφορά για την χρήση κάποιου άγνωστου υγρού που μόλις έρθει σε επαφή με έναν βράχο τον μετατρέπει σε εύπλαστη ύλη, έρχεται από “κάποιον” συνταγματάρχη Π.Χ. Φώσσετ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η μία ομάδα από Αμερικανούς μηχανικούς ορυχείων είχε ανακαλύψει σε τάφο στο Σέρρο ντε Πάσχο ένα σφραγισμένο δοχείο, που όταν έσπασε κατά λάθος, το υγρό που περιείχε χύθηκε πάνω σε έναν βράχο κάνοντας τον εύπλαστο σαν τον πηλό, ενώ επανήλθε στην φυσιολογική του μορφή όταν το υγρό εξατμίστηκε.
Τι ήταν όμως αυτό το υγρό που βρέθηκε στον τάφο δεν θα μάθουμε ποτέ. Αν η αναφορά του συνταγματάρχη είναι αληθινή και δεν είχε σκοπό να εντυπωσιάσει, τότε σίγουρα μπορούμε να κάνουμε λόγο για αρχαία άγνωστη τεχνολογία ή μέρος αρχαίων μυστικών που χάθηκαν στη λήθη του χρόνου. Θα μπορούσε όμως η παραπάνω αναφορά του συνταγματάρχη να τεκμηριωθεί και επιστημονικά; Ευτυχώς που κάποιοι επιστήμονες έχουν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν σθεναρά το κατεστημένο δημοσιεύοντας κάποιες πολύ σημαντικές μελέτες τους που απλά επιβεβαιώνουν και επιστημονικά αυτό που χρόνια τώρα φωνάζει μία χούφτα “φαντασμένων” ερευνητών: Ο κόσμος μας δεν είναι αυτό που θέλουν να βλέπουμε.
Επιστήμονες, λοιπόν, από το πανεπιστήμιο του Ντρέξελ ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα της πενταετούς έρευνας τους πάνω στους ογκόλιθους της μεγάλης πυραμίδας. Κάνοντας χρήση υψηλής τεχνολογίας, ανακάλυψαν ότι κάποιοι από τους ογκόλιθους που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή, είναι κατασκευασμένοι από ένα μείγμα που θυμίζει το σημερινό τσιμέντο και όχι από ασβεστόλιθο.
Στο συμπέρασμα αυτό βοήθησαν μικρές λεπτομέρειες στους αρμούς των ογκόλιθων, καθώς και το γεγονός πως οι συγκεκριμένοι ογκόλιθοι περιέχουν περισσότερο νερό και φυσαλίδες στο εσωτερικό τους απ' ότι οι κοινοί ασβεστολιθικοί ογκόλιθοι. Επιπλέον η δομή του υλικού που καλύπτει την πυραμίδα είναι άμορφη.
Όμως οι ιζηματογενείς βράχοι σπάνια, ή ποτέ, δεν εμφανίζουν άμορφη δομή. Δεδομένου λοιπόν του γεγονότος ότι οι πυραμίδες αποτελούνται από πέτρα που δεν υπάρχει στην περιοχή, οι επιστήμονες σκέφτονται ότι οι πέτρες κατασκευάστηκαν όπως ακριβώς το τσιμέντο, από ένα μείγμα ασβεστόλιθου, ασβέστη, κιμωλίας και νερού ή ότι με κάποιον άγνωστο τρόπο μικρές σε μέγεθος ασβεστολιθικές πέτρες έλειωσαν και πλάσθηκαν μαζί με νερό, όπως ο πηλός, σχηματίζοντας τους τεράστιους ογκόλιθους που αποτελούν το σύνολο της πυραμίδας.
Στην ορθότητα της θεωρίας συνηγορεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που βρίσκετε σε μία ένωση δύο τέτοιων ογκόλιθων. Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται μία κοιλότητα ακριβώς στην ένωση τους, που προκλήθηκε από ένα βότσαλο που υπήρχε εκεί όταν “χυνόταν” η ρευστή πέτρα.
Η νέα θεωρεία εξηγεί μερικές από τις μέχρι τώρα αναπάντητες ερωτήσεις σχετικά με την μέχρι τώρα αποδεκτή θεωρεία των λατομείων. Ερωτήσεις όπως:
-Πως κατάφεραν με απλοϊκά εργαλεία να πετύχουν την τέλεια συναρμογή των ογκόλιθων;
-Γιατί δεν έχει βρεθεί ποτέ ούτε ένα χάλκινο καλέμι από αυτά που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσαν για να σκαλίσουν τους ογκόλιθους;
-Πως γίνετε να πελεκίσουν ένα τόσο τεράστιο όγκο πέτρας με ένα τόσο μαλακό υλικό όπως ο χαλκός;
-Πως κατάφεραν οι εργάτες να μεταφέρουν τους τεράστιους ογκόλιθους από χιλιόμετρα μακριά και να τους τοποθετήσουν στην κορυφή της πυραμίδας;
Απαντήσεις φυσικά για τα παραπάνω δεν θα πάρουμε ποτέ. Είναι πολύ πιο εύκολο το να γελοιοποιήσεις μία έρευνα, παρά να προσπαθήσεις να απαντήσεις στα αναπάντητα.
Όταν διάβασα για πρώτη φορά την παραπάνω έρευνα διαπίστωσα έκπληκτος πως παρόμοια τεχνική “φυσικού τσιμέντου” έχει χρησιμοποιηθεί και στην Ελλάδα. Διάφορα αρχαία κτίσματα έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοιο υλικό αλλά ως συνθετικό μέσο για την ένωση των βράχων.
Στο αρχαίο υδραγωγείο της Καμείρου στην Ρόδο χρησιμοποιήθηκε παρόμοιο υλικό ως εσωτερικό επίχρισμα για να καταστεί αδιάβροχο, αλλά και πληθώρα γεφυρών χρησιμοποιούν παρόμοιο υλικό για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Το υλικό αυτό, γνωστό ως κονίαμα, χρησιμοποιούνταν και κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας με την ονομασία “κουρασάνι”. Διάφορα υλικά αναμεμειγμένα όπως ασβέστης, ξερά χόρτα, τρίχες ζώων, ασβεστόλιθος και ασπράδια αυγών απαρτίζουν την σύσταση του υλικού που χρησιμοποιούνταν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας ως αδιαβροχοποιητικό υλικό και συναντάτε σε πολλά κτίσματα και γέφυρες σε όλη της Ελληνική επικράτεια και έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το υλικό που χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες στα δικά τους κτίσματα.
Μελετώντας όμως κάποιες αναφορές θησαυροκυνηγών για ένα περίεργο υλικό που συναντούν σε κρύψεις θησαυρών κατασκευασμένες από Βούλγαρους κομιτατζήδες, διαπίστωσα ότι το υλικό αυτό αν και μοιάζει με το προαναφερθέν “κουρασάνι¨έχει περισσότερες ομοιότητες με το υλικό, που σύμφωνα με την έρευνα του πανεπιστημίου του Ντρέξελ, χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των ογκόλιθων της μεγάλης πυραμίδας.
Στην περιοχή της Μακεδονίας και της Θράκη όπου έδρασε το Βουλγαρικό κομιτάτο, χρησιμοποίησε ένα υλικό, πάλι με την ονομασία "κουρασάνι", αλλά εντελώς διαφορετικό από αυτό που αναφέρω παραπάνω. Το εν λόγω υλικό μιμούνταν τόσο αποτελεσματικά την όψη, την υφή και την δομή βράχων που πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβεις την διαφορά του τεχνητού από το φυσικό πέτρωμα. Σκοπός της χρήσης του ήταν η κάλυψη εισόδων σπηλαίων, τούνελ ή σχισμών βράχων που είχαν αποθέσει τους θησαυρούς που έκλεβαν από Ελληνικά χωριά, με σκοπό να μην είναι ορατά αυτά τα σημεία από αυτούς που δεν ανήκαν στην ληστοσυμμορία.
Το υλικό αυτό κατασκευαζόταν από πετρώματα ίδια με αυτά που ήθελαν να μιμηθούν την δομή και την όψη τους, με αποτέλεσμα όταν έρθουν σε επαφή το ρευστό πέτρωμα με το γνήσιο πέτρωμα, να μην παρουσιάζουν διαφορές μεταξύ τους. Από τις λίγες πληροφορίες που υπάρχουν γύρω από το θέμα, γνωστό είναι μόνο το γεγονός πως χρησιμοποιούσαν θρυμματισμένη πέτρα και ασπράδια αυγών. Υπήρχαν σίγουρα και άλλα υλικά που έπαιρναν μέρος στο τελικό μείγμα, δυστυχώς όμως δεν έχει διασωθεί καμία πληροφορία γι αυτά.
Αυτό το μείγμα μπορούσε να πλάθεται με ευκολία και όταν στέγνωνε αποκτούσε πολύ μεγαλύτερη σκληρότητα από την κοινή πέτρα, χωρίς όμως να διαφέρει αισθητά από αυτή. Άνθρωποι που ήρθαν σε επαφή με αυτό το υλικό και προσπάθησαν να το σπάσουν, επιβεβαιώνουν ότι είναι αδύνατον να τρυπηθεί αλλά λειώνει αργά όταν έρθει σε επαφή με ισχυρή φωτιά, βγάζοντας πυκνούς μαύρους καπνούς.
Όσο παράξενο και αν είναι αυτό το υλικό, φαίνεται πως κρύβει κάποιο μυστικό που “ίσως” και να είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει το μυστικό της κατασκευής όλων αυτών των μεγαλιθικών κτισμάτων. Φανταστείτε πόσο εύκολα θα μπορούσαν να κατασκευαστούν αυτά τα τεράστια οικοδομήματα εάν δεν χρειαζόταν να κοπούν από το λατομείο και να μεταφερθούν χιλιόμετρα μακριά οι ογκόλιθοι.
Πόσο εύκολη θα ήταν η κατασκευή εάν δεν σπαταλιόταν χιλιάδες εργατοώρες στην κοπή και στο σμίλευμα τους και απλά μετέφεραν μικρές σε μέγεθος πέτρες, τις “ρευστοποιούσαν” και τις χύτευαν σε μεγάλα καλούπια δίπλα ακριβώς από εκεί που θα ήθελαν να τις τοποθετήσουν.
Είναι απλό και εφικτό όσο ακούγεται, όμως, όσο κάποιοι επιμένουν να παίζουν με την νοημοσύνη μας, αμφιβάλω αν ποτέ μάθουμε την αλήθεια.
Αυτό το μείγμα μπορούσε να πλάθεται με ευκολία και όταν στέγνωνε αποκτούσε πολύ μεγαλύτερη σκληρότητα από την κοινή πέτρα, χωρίς όμως να διαφέρει αισθητά από αυτή. Άνθρωποι που ήρθαν σε επαφή με αυτό το υλικό και προσπάθησαν να το σπάσουν, επιβεβαιώνουν ότι είναι αδύνατον να τρυπηθεί αλλά λειώνει αργά όταν έρθει σε επαφή με ισχυρή φωτιά, βγάζοντας πυκνούς μαύρους καπνούς.
Όσο παράξενο και αν είναι αυτό το υλικό, φαίνεται πως κρύβει κάποιο μυστικό που “ίσως” και να είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει το μυστικό της κατασκευής όλων αυτών των μεγαλιθικών κτισμάτων. Φανταστείτε πόσο εύκολα θα μπορούσαν να κατασκευαστούν αυτά τα τεράστια οικοδομήματα εάν δεν χρειαζόταν να κοπούν από το λατομείο και να μεταφερθούν χιλιόμετρα μακριά οι ογκόλιθοι.
Πόσο εύκολη θα ήταν η κατασκευή εάν δεν σπαταλιόταν χιλιάδες εργατοώρες στην κοπή και στο σμίλευμα τους και απλά μετέφεραν μικρές σε μέγεθος πέτρες, τις “ρευστοποιούσαν” και τις χύτευαν σε μεγάλα καλούπια δίπλα ακριβώς από εκεί που θα ήθελαν να τις τοποθετήσουν.
Είναι απλό και εφικτό όσο ακούγεται, όμως, όσο κάποιοι επιμένουν να παίζουν με την νοημοσύνη μας, αμφιβάλω αν ποτέ μάθουμε την αλήθεια.
