7 αρχιτεκτονικά θαύματα του αρχαίου κόσμου
Ίσως ένα από τα πιο όμορφα παραδείγματα των προτύπων στον τομέα της αρχιτεκτονικής, το πηγάδι Chand Baori του 10ου αιώνα στο ινδικό κρατίδιο του Ρατζαστάν, είναι το βαθύτερο του κόσμου, 30 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Χτισμένο ως λύση για το χρόνιο πρόβλημα ύδρευσης σε αυτή την άνυδρη περιοχή, το πηγάδι έχει συνολικά 3.500 σκαλοπάτια σε 13 επίπεδα, δημιουργώντας ένα ανεστραμμένο "V" και είναι δίπλα στο ναό Harshat Mata. Οι τοίχοι του είναι τόσο απότομοι που όταν κάποιος είναι στον πάτο του πηγαδιού, μπορεί να δει όσους είναι από πάνω του. Ο τοπικός θρύλος λέει πως χτίστηκε από φαντάσματα μέσα σε μια νύχτα.
Πώς μετακίνησαν οι Ίνκας αυτές τις τεράστιες πέτρες; Αυτό είναι μόνο ένα από τα μυστήρια που περιβάλλουν το Sacsayhuaman, ένα τεράστιο κάστρο που βρίσκεται στις παρυφές του Κούσκο στο Περού. Ενώ το Μάτσου Πίτσου είναι διάσημο για τη θέα του, το Sacsayhuaman είναι ένα θαύμα της μηχανικής, διαψεύδοντας τους Ισπανούς κατακτητές που έμειναν έκπληκτοι από την κατασκευή, που νόμιζαν πως ήταν έργο δαιμόνων.
Η μεγαλύτερη από τις πέτρες που συνθέτουν τις τρεις ξερολιθιές του Sacsayhuaman -όλες ήρθαν από ένα λατομείο πάνω από 3 χλμ μακριά- ζυγίζει περίπου 120 τόνους. Αλλά το φαινομενικά υπεράνθρωπο κατόρθωμα της μετακίνησης αυτών των ογκόλιθων δεν είναι το μόνο απίστευτο. Ακόμη και χιλιάδες χρόνια μετά, οι πέτρες στα τείχη ταιριάζουν μεταξύ τους με τέτοια ακρίβεια, που δεν χωράει ούτε ένα κομμάτι χαρτί ανάμεσα τους. Αυτό, μαζί με τις διαφορετικού σχήματος πέτρες που ταιριάζουν μεταξύ τους σαν ένα παζλ, είναι πιθανόν ο λόγος που η κατασκευή έχει επιζήσει από τους σεισμούς που έχουν καταστρέψει την περιοχή.
Ο μεγαλύτερος πέτρινος Βούδας στον κόσμο έχει ύψος πάνω από 70 μέτρα, δάχτυλα με μήκος 3,35 μέτρα και ώμους μήκους 28 μέτρων. Ο Leshan Giant Buddha "βλέπει" τη συμβολή τριών ποταμών στην επαρχία Σιτσουάν της Κίνας. Ξεκίνησαν να τον κατασκευάζουν κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ το 713 μ.Χ., κατ' εντολήν του μοναχού Hai Tong, που ήλπιζε να κατευνάσει τα πνεύματα του νερού πιστεύοντας ότι αυτά ήταν υπεύθυνα για τα πολλά ατυχήματα που συνέβαιναν με τις βάρκες στα ποτάμια. Χρειάστηκαν χιλιάδες εργάτες και πάνω από 90 χρόνια για την ολοκλήρωση του έργου.
Οι καλλιτεχνικές λεπτομέρειες είναι πιο πολύπλοκες και σημαντικές απ’ όσο φαίνονται με την πρώτη ματιά. Για παράδειγμα, οι 1021 μπούκλες στα μαλλιά του Βούδα είναι μέρος του συστήματος αποχέτευσης που συνεχίζεται πίσω από τα αυτιά, στο ένδυμα και κατά μήκος των άκρων, προστατεύοντας το άγαλμα από το νερό και τη βλάβη που προκαλεί.
Ένα τεράστιο πολεοδομικό συγκρότημα που ορίζεται με ουράνιες, γεωγραφικές και γεωδαιτικές ευθυγραμμίσεις, ο αρχαιολογικός χώρος Teotihuacan στη λεκάνη του Μεξικού περιέχει μερικές από τις μεγαλύτερες πυραμιδικές δομές που δημιουργήθηκαν στην προ-Κολομβιανή Αμερική. Η πόλη ιδρύθηκε γύρω στο 100 π.Χ. και μπορεί να είχε μέχρι και 200.000 κατοίκους κατά τη διάρκεια της ακμής της το 450 π.Χ.. Αποκαλείτε το πρώτο πραγματικό αστικό κέντρο στην Αμερική. Τα απομεινάρια της έχουν έκταση 3 χλμ περίπου, αλλά η πόλη μάλλον ήταν πολύ μεγαλύτερη και η επιρροή της έφτανε μέχρι τη Γουατεμάλα. Πολύ λίγα είναι γνωστά για τους κατοίκους του Teotihuacan ή τι μπορεί να προκάλεσε την πτώση της πόλης τον 8ο ή 9ο αιώνα.
Ένας αστρονόμος-ανθρωπολόγος, ονόματι Anthony Aveni, ανακάλυψε ότι το δίκτυο της πόλης βασίστηκε σε ένα σημείο πρωταρχικής αστρονομικής σημασίας.
Οι κατασκευαστές φαίνεται πως είχαν ευθυγραμμίσει τον άξονα Ανατολής-Δύσης της πόλης, με το σημείο στον ορίζοντα κατά το οποίο ο ήλιος δύει στις 12 Αυγούστου, την επέτειο από την έναρξη του τρέχοντος Μεσοαμερικάνικου ημερολογίου.
Περιέργως, παχιά φύλλα μαρμαρυγίας (κατηγορία φυλλοπυριτικών ορυκτών) βρέθηκαν στις κερκίδες της Πυραμίδας του Ήλιου. Κρυμμένα ανάμεσα σε στρώματα πέτρας, η μαρμαρυγία σίγουρα δεν ήταν για διακόσμηση. Σήμερα χρησιμοποιείται ως μονωτικό υλικό στα ηλεκτρονικά, αλλά φαίνεται απίθανο να καταλάβαιναν οι αρχαίοι αυτές τις ιδιότητες. Επιπλέον, ο συγκεκριμένος τύπος μαρμαρυγίας που χρησιμοποιήθηκε στο συγκρότημα εντοπίστηκε στη Βραζιλία, περίπου 3219 χλμ μακριά. Η Πυραμίδα του Ήλιου δεν ανασκάφτηκε ποτέ πλήρως.
Στη μικροσκοπική πόλη Lalibela, μια από τις ιερότερες πόλεις της Αιθιοπίας, υπάρχουν 11 μονολιθικές εκκλησίες -όλες σκαλισμένες στο ίδιο ηφαιστειακό κόκκινο βράχο- με τις στέγες τους στο επίπεδο του εδάφους. Μάλλον χτίστηκαν κατά το 12ο και 13ο αιώνα. 7 απ’ αυτές, είναι λαξευμένες στις πλαγιές του βράχου και οι άλλες 4 είναι κτίσματα μέσα στον βράχο. Συνδέονται μεταξύ τους με ένα λαβύρινθο από υπόγειες σήραγγες.
Η κατασκευή τους είχε σχεδιαστεί για να επωφεληθούν από τα φυσικά υδροφόρα στρώματα που υπάρχουν βαθιά στο έδαφος.
Τα 2023 τετ. χλμ του El Mirador στη Γουατεμάλα αναφέρονται ως «το λίκνο του πολιτισμό των Μάγιας» και περιλαμβάνουν 5 προκλασσικές πόλεις των Μάγια που χρονολογούνται 1000 χρόνια πριν από το πολύ πιο διάσημο Tikal, τη μεγαλύτερη σε όγκο πυραμίδα του κόσμου και τα ερείπια του πρώτου συστήματος «εθνικής» οδοποιίας στον κόσμο.
Μια απομακρυσμένη τοποθεσία που βρίσκεται βαθιά μέσα στη ζούγκλα, το El Mirador δεν είχε ανακαλυφθεί μέχρι το 1926, και δεν είχε χαρτογραφηθεί μέχρι το 1978. Το πολιτικό κέντρο της περιοχής καταλαμβάνει 26 τετ. χλμ και περιέχει περίπου 35 «τριαδικές» δομές, με το 70 μέτρων ύψους «La Danta» να είναι το πιο αξιοσημείωτο. Με όγκο 2.800.000 κυβικά μέτρα, είναι πολύ μεγαλύτερο από τις πυραμίδες στην Αίγυπτο. Στο El Mirador υπάρχει επίσης ένα σύνθετο δίκτυο μεγάλων δρόμων, το οποίο συνέδεε κάποτε τις κοντινές πόλεις.
Το El Mirador απειλείται από κλέφτες, διακινητές ναρκωτικών και από την αποψίλωση των δασών, με αποτέλεσμα τη δημιουργία στην περιοχή 3278 τετ. χλμ εθνικού πάρκου.
4.500 χρόνια πριν, το Mohenjo-Daro ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα στις απαρχές του κόσμου. Άκμασε για πάνω από 1000 χρόνια, αλλά είχε ξεχαστεί εντελώς μέχρι που οι ανασκαφές αποκάλυψαν τα ερείπια του το 1921, κατά μήκος των πλημμυρών του Ινδού ποταμού εκεί που σήμερα είναι το Πακιστάν.
Εγκαταλελειμμένο γύρω στο 1500 π.Χ. για άγνωστους λόγους, το Mohenjo-Daro διαθέτει ρυμοτομικό σχέδιο βασισμένο σε ένα πλέγμα κτιρίων, κατασκευασμένα από τούβλα και κονίαμα, που πιθανόν στέγαζαν περίπου 35.000 κατοίκους.
Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του, αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο είναι το υδραυλικό και αποχετευτικό δίκτυο, που ήταν πιο πολύπλοκο από αυτό των περισσότερων Δυτικών νοικοκυριών μέχρι τον 20ο αιώνα.
Όχι μόνο μερικά σπίτια είχαν εσωτερική τουαλέτα, αλλά υπήρχαν και υπόνομοι για τα λύματα κάτω από τους δρόμους.
