Η Βίβλος των Νεκρών
Καθόλου παράξενο λοιπόν που ένα μεγάλο κομμάτι κάθε πολιτισμού, είναι αφιερωμένο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στον θάνατο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δε αυτής της ενασχόλησης, είναι η λεγόμενη Βίβλος των Νεκρών.
Στα τέλη του περασμένου Απρίλη, μια είδηση έκανε τον γύρω του κόσμου σχετικά με τον εντοπισμό 100 θραυσμάτων από τον πάπυρο του ιερέα Αμενχοτέπ, για το ταξίδι του νεκρού στον Άλλο Κόσμο (Duat), στην αποθήκη του αρχαιολογικού μουσείου στο Queensland. Η ανακάλυψη έγινε από τον Dr John Taylor, αιγυπτιολόγο του Βρετανικού Μουσείου, ο οποίος βρέθηκε στην Αυστραλία για τις ανάγκες μιας έκθεσης.
Η έκπληξη και ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο μεγάλος που πολλά μέσα έγραψαν πως λιποθύμησε (floored) από την συγκίνηση που εντόπισε επιτέλους την Βίβλο των Νεκρών, με τα μυστικά ξόρκια των Αιγυπτίων που εξασφαλίζουν την αθανασία!
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ανακάλυψη των θραυσμάτων που δωρίστηκαν στο μουσείο πριν από ένα αιώνα περίπου, έχουν εξαιρετική σημασία καθώς συμπληρώνουν τα κενά του συγκεκριμένου παπύρου. Η Βίβλος των Νεκρών όμως, ούτε βρέθηκε για πρώτη φορά το 2012 (οι μεταφράσεις ξεκίνησαν τον 19ο αιώνα), ούτε πρόκειται για ένα συγκεκριμένο κείμενο που χρησιμοποιούνταν καθόλι την Αιγυπτιακή ιστορία, παρά είναι ο τίτλος από διαφορετικά έργα με κοινή θεματική.
Η αρχαία Αιγυπτιακή θρησκεία δηλαδή, δεν διέθετε ένα βιβλίο, όπως σήμερα οι Μουσουλμάνοι έχουν το Κοράνι, οι Χριστιανοί την Βίβλο, οι Θελημίτες το Βιβλίο του Νόμου κ.ο.κ. το οποίο περιέχει το σύνολο των μεταφυσικών τους απόψεων, παρά μια σειρά από διαφορετικά έργα.
Όσοι ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για τους τίτλους και το περιεχόμενο των βιβλίων αυτών, μπορείτε να ανατρέξετε στην εξαιρετική μελέτη του καθηγητή Π. Κουσούλη, Θάνατος και Ταρίχευση στην Αρχαία Αίγυπτο (εκδ. Αρχέτυπο).
Κλείνοντας δεν γίνεται να μην αναφερθώ και στην παράλειψη του σύγχρονου δυτικού κόσμου, που έχοντας προσηλωθεί στην ικανοποίηση του ματεριαλισμού, εγκατέλειψε το αίνιγμα του θανάτου στο περιθώριο. Το κενό προσπάθησε να καλύψει το πνευματιστικό κίνημα -που σήμερα βιώνουμε την άνθιση του μέσω του ghost hunting- όπως και η ραγδαία αύξηση των αποκρυφιστικών ταγμάτων που οδηγούν το άτομο, σε μια πιο προσωπική σχέση με την μεταφυσική.
Με μια σημαντική διαφορά όμως: τόσο η Αιγυπτιακή όσο και η Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την πορεία, τις δοκιμασίες όπως και τους τρόπους για να υπερβεί τα εμπόδια ο νεκρός στην Άλλη Πλευρά. Είναι με απλά λόγια, μια πλήρη, αδιαμφισβήτητη και αποκαλυμμένη γεωγραφία του επέκεινα.
Αντίθετα, σήμερα δεν έχουμε κανένα τέτοιο ασφαλή οδηγό για το τι συμβαίνει μετά, παρά θραύσματα μιας ασαφής εικόνας που την συνθέτουν οι διαφορετικές εμπειρίες των θανατοναυτών, και οι αντικρουόμενες ιστορίες που διηγούνται τα πνεύματα στις seances.
Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος της σημερινής εποχής, προσπαθεί να κερδίσει εκ νέου την χαμένη γνώση της μεταθανάτιας ζωής, αναζητώντας μεθόδους έρευνας και κατανόησης, συχνά έξω από τα θρησκευτικά μοντέλα που αναπτύχθηκαν τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια. Κάπως έτσι, οποιαδήποτε είδηση για τα μυστικά του επέκεινα, αντιμετωπίζεται με ενθουσιασμό, καθώς μπορεί να έχουμε ταυτίσει την συνειδητή μας ζωή με τις έγνοιες της καθημερινότητας, υποσυνείδητα όμως διψάμε για τις μεγαλύτερες αλήθειες της ύπαρξης…
apophenia.gr
