Όσα δεν γνωρίζαμε για τον Γέροντα Παΐσιο

Είκοσι χρόνια από το θάνατό του το 1994 και από χθες ο Γέρων Παΐσιος θεωρείται και επίσημα άγιος. Ο μοναχός ο οποίος με τις προφητείες και τα θαύματά του οδήγησε εκατοντάδες πιστούς στο Άγιον Όρος, με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο εξής θα συμπεριλαμβάνεται στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Πληροφορίες για τον βίο του Γέροντα που μέχρι σήμερα δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές δημοσιεύει ο«Ελεύθερος Τύπος».

Ο Γέρων Παΐσιος υπηρέτησε στο στρατό το 1945 και ως ασυρματιστής στον Εμφύλιο. Τότε λέγεται πως όταν κάποιοι αμφισβητούσαν τον μοναχισμό χρησιμοποιούσε τη φράση: «Οι μοναχοί είναι ασυρματιστές του Θεού».

Κατά τον Εμφύλιο ήθελε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και αυτό για να μη χαθούν άνθρωποι που είχαν οικογένειες. Αφού απολύθηκε αποφάσισε να μονάσει (1949). Αρχικά έμεινε για λίγο στο Άγιον Όρος, καθώς έπρεπε να αποκαταστήσει τις αδελφές του. Μόλις το έκανε, επέστρεψε στον Άθω. Από το 1964 και έπειτα δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Μετά την τελετή «ρασοευχής» πήρε το όνομα Αβέρκιος. Στη Μονή Φιλοθέου διαμορφώθηκε ο απόλυτα μοναχικός του χαρακτήρας, ενώ ονομάστηκε Παΐσιος χάρη στο μητροπολίτη Καισαρείας, Παΐσιο Β.

Το 1966 η κατάσταση της υγείας του θεωρήθηκε ιδιαίτερα σοβαρή. Υποβλήθηκε σε μερική αφαίρεση πνεύμονα στο νοσοκομείο Παπανικολάου. Ανάρρωσε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στη Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή και έπειτα επέστρεψε στο Άγιον Όρος. Αργότερα μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, στο Λαυρεώτικο Κελί του Υπάτου.

Σύμφωνα με τη «Δημοκρατία», παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή. Ξεκουραζόταν μόνο δύο με τρεις ώρες την ημέρα.

Στη σκήτη Παναγούδα έζησε ως το τέλος της ζωής του. Ήταν τότε όπου δεχόταν δεκάδες ανθρώπους. Υπήρξαν πολλές και καθημερινές οι επισκέψεις, για αυτό και υπήρχαν ειδικές σημάνσεις στο κελί του ώστε να μην ενοχλούνται οι άλλοι μοναχοί!

«Όλα θα βολευτούν με το χώμα» έλεγε όταν άρχισε το 1993 να παρουσιάζει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Ο Παΐσιος δεν δέχτηκε να νοσηλευτεί. Μετά από λίγο μεταφέρεται στο Θεαγένειο. Οι γιατροί τον ενημερώνουν ότι έχει όγκο στο παχύ έντερο και χειρουργείται. Έπειτα πάλεψε με τις καταστάσεις στον πνεύμονα και το ήπαρ, ωστόσο, οι γιατροί δεν έδιναν πολλά περιθώρια ζωής. Κοινώνησε για τελευταία φορά στο κρεβάτι του, ενώ προς το τέλος δεν έπαιρνε φάρμακα, παρά τους φρικτούς πόνους που είχε.

Εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου 1994 και ενταφιάστηκε στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.